by Hla Myint on Saturday, December 22, 2012 at 8:38am ·
ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)
ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၂
Posted by ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ at 8:22 PM
Labels: ေဆာင္းပါး
Friday, December 21, 2012
လူထုေခါင္းေဆာင္၊ စစ္အာဏာရွင္ဘက္ေတာ္သားေပေလာ ...
ေဇာ္၀င္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)
လက္ရွိ ဗမာႏိုင္ငံမွာ လူတေယာက္ကိုသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ မဲေပးယွဥ္ၿပိဳင္ ေရြးခ်ယ္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဘယ္သူမွ ယွဥ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ လူထုရဲ႕မဲ အမ်ားဆုံး ရႏိုင္တဲ့သူကို လူထုေခါင္းေဆာင္လို႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူထုေခါင္းေဆာင္ပဲ။
ဒါေပမယ့္ ခုတေလာမွာ လူထုေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အမ်ားျပည္သူ သတ္မွတ္ယုံၾကည္ျခင္းခံရတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူထုဘက္မွာ မရပ္တည္ဘဲ၊ လူထုကို ႏွိပ္စက္သူေတြဘက္က ကာကြယ္ရပ္တည္လာတာကို ရင္မခ်ိစရာ ေတြ႔ျမင္လာရတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြဘက္ကို ၾကည့္ရမယ္လို႔ ဆိုလားဆိုရဲ႕။ ျပည္သူေတြဘက္က သေဘာထားႀကီးရမယ္လို႔ ေျပာလားေျပာရဲ႕။ မီးေလာင္တုိက္သြင္းတဲ့ စစ္ဗိုလ္လူထြက္ေတြကိုေတာ့ တခ်က္မွ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုေဝဖန္တာမ်ိဳး မေတြ႔ရဘူး။
စစ္ဗုိလ္ေတြနဲ႔ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေလွ်ာ့ေပး အညံ့ခံ ေစ့စပ္ေရး စာအုပ္ထဲက သေဘာတရားကို ဘုရားေဟာေလာက္ သေဘာထားၿပီး ကိုးကြယ္ေနၿပီလားလို႔ ထင္မွတ္ရတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္၊ ရင္းႏွီးျမႇဴပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္လာေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သူ႔စာအုပ္ထဲက သေဘာတရားေတြကို တရားေသလုပ္ေနသလား ထင္ရတယ္။
“ဆႏၵျပသူေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အျပစ္တင္ေနတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ အစိုးရက သပိတ္စခန္းေတြကို လုံျခဳံေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဝိုင္းထားၿပီး ၿဖိဳခြဲဖို႔ အသင့္ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ၿဖိဳခြဲမယ္လို႔ ေၾကညာထားတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဆႏၵျပသူေတြကို ဟန္႔မယ့္အစား ပါးကြက္သားေတြကို ဟန္႔ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အစိုးရကို သတိေပး တားျမစ္ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျပည္သူေတြအေပၚ က်ေရာက္မယ့္ အႏၱရာယ္ကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အကာအကြယ္ေပးဖို႔ကိုလည္း လူအမ်ားအျပားက ဝိုင္းဝန္းေတာင္းပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ အကာအကြယ္မေပး႐ံုသာမက ဆႏၵျပသူေတြကို ဟန္႔လိုက္တဲ့ သူ႔စကားဟာ အစိုးရကို မီးစိမ္းျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ၿဖိဳခြဲ႐ိုက္ႏွက္ခ်င္တဲ့ အစိုးရအတြက္ အခြင့္သာသြားခဲ့တယ္။”
စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ အမွန္ပဲ ယုံၾကည္မႈေတြ တိုးတက္လာပါရဲ႕။ အတိုက္အခံအခ်င္းခ်င္းၾကားထဲမွာေတာ့ အယုံၾကည္မဲ့သူ မဲ့လာတယ္။ ျပည္သူေတြမွာလည္း အကာအကြယ္ မဲ့လာတယ္။ ဒီမိုကေရစီသမား ေတြထဲမွာ ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲလာတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြင္းမွာေတာင္မွ ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားလာတဲ့ လကၡဏာေတြ ျမင္ေတြ႔လာရတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေရး မူဝါဒသစ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြပါပဲ။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း လက္ပံေတာင္းကို ခရီးထြက္ဖို႔ ေၾကညာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သပိတ္ေမွာက္သူေတြကို ဆႏၵျပတဲ့နည္းနဲ႔ခ်ည္း ျပႆနာေျဖရွင္းလို႔ မရဘူးလို႔ အျပစ္တင္တယ္။ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းရမယ္လို႔ ဟန္႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ ဆႏၵျပသူေတြဘက္က မေဆြးေႏြးတာမဟုတ္၊ ေဆြးေႏြးခြင့္မရတာျဖစ္တယ္။ ဒါကို သူလည္း သိတယ္။ သိရက္နဲ႔ ဒီစကားမ်ဳိးေျပာထြက္ခဲ့၊ ေျပာရက္ခဲ့တယ္။
ေအာင္မင္း လာေဆြးေႏြးတာကို ဆႏၵျပသူေတြဘက္က လက္ခံစကားေျပာခဲ့တာကို ၾကည့္ပါ။ လက္ပံေတာင္း ျပည္သူေတြဘက္က ေဆြးေႏြးေရးတံခါး အျမဲတမ္း ဖြင့္ထားတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ ဘယ္ဘက္က မေဆြးေႏြးလို႔ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမႈ မျဖစ္သလဲဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတဲ့ ဘာသာစကားကို နားမလည္တာဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အသိဆုံး။ သူကိုယ္တိုင္ ေဆြးေႏြးခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ အတန္တန္ ေျပာေနပါရက္နဲ႔ ဒီေန႔အထိ သူ႔ကို လူရာသြင္းၿပီး တူတူတန္တန္ ဘာမွ မေဆြးေႏြးေသးတာကို သူအသိဆုံးပဲမဟုတ္လား။ သူ႔ဘက္ကသာ သမၼတႀကီးက ေတာ္ပါတယ္၊ ႐ိုးပါတယ္ ေျပာေနရရွာတာ ဟိုက သူ႔ကို ဘာမ်ား အေရးလုပ္ေဆြးေႏြးလို႔လဲ။ ခုေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က ဒီလို တဖက္သတ္ ေခါင္းမာတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိး မွာ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမရွိဘူးဆိုၿပီး ေအာင္ႏိုင္ဦးအေတြးအေခၚ သံေယာင္လိုက္ရင္း လူမ်ဳိးနဲ႔ခ်ီ ထိပါးတဲ့ စကားမ်ဳိးေတာင္ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြဘက္က သူတို႔ေဆြးေႏြးခ်င္တာကို ေဆြးေႏြးခြင့္မရလို႔၊ ညိႇႏိႈင္းခ်င္တာကို ညွိႏႈိင္းခြင့္မရလို႔ ဆႏၵျပရတာသာျဖစ္တယ္။ သပိတ္မေမွာက္၊ ဆႏၵမျပရင္၊ ဘယ္ဦးပိုင္ကမွ ဂ႐ုမစိုက္၊ ဘယ္အစိုးရကမွ အေရးမလုပ္လို႔ ဆႏၵျပၾကရတာပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆႏၵမျပရင္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားကေတာင္မွ အေရးလုပ္ ငဲ့ေစာင္းမၾကည့္ၾကလို႔ အခုလို ဆႏၵျပၾကရတာပါ။ ဒီျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနတာၾကာလွၿပီ။ ေတာင္းဆိုေနတာ၊ ကန္႔ကြက္ေနတာလည္း ၾကာလွၿပီ။
ေစာေစာပိုင္းတုန္းက ဘာမွ အေရးမလုပ္ဘဲ သပိတ္စခန္းဖြင့္ေတာ့မွ ဆႏၵျပ႐ံုနဲ႔ ျပႆနာတိုင္း မေျပလည္ႏိုင္ဘူး၊ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ေတာ္ေတာ္မတရားတဲ့ စကားပါ။
ဆႏၵျပသူေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အျပစ္တင္ေနတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ အစိုးရက သပိတ္စခန္းေတြကို လုံျခဳံေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဝိုင္းထားၿပီး ၿဖိဳခြဲဖို႔ အသင့္ျပင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ၿဖိဳခြဲမယ္လို႔ ေၾကညာထားတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဆႏၵျပသူေတြကို ဟန္႔မယ့္အစား ပါးကြက္သားေတြကို ဟန္႔ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အစိုးရကို သတိေပး တားျမစ္ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ျပည္သူေတြအေပၚ က်ေရာက္မယ့္ အႏၱရာယ္ကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အကာအကြယ္ေပးဖို႔ကိုလည္း လူအမ်ားအျပားက ဝိုင္းဝန္းေတာင္းပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ အကာအကြယ္မေပး႐ံုသာမက ဆႏၵျပသူေတြကို ဟန္႔လိုက္တဲ့ သူ႔စကားဟာ အစိုးရကို မီးစိမ္းျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ၿဖိဳခြဲ႐ိုက္ႏွက္ခ်င္တဲ့ အစိုးရအတြက္ အခြင့္သာသြားခဲ့တယ္။
အစိုးရအေနနဲ႔ အစပိုင္းမွာ လက္ပံေတာင္းသံဃာေတြကို ၿဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္လက္တြန္႔ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာေလာက္ လက္ရဲ၊ ဇက္ရဲ မရွိလွဘူး။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တုန္းက စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ တကိုယ္ေတာ္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း မိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ဘယ္သူကမွလည္း သူတို႔ကို ဘာမွ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲ ေထာက္ပံ့တာမ်ဳိး မလုပ္တဲ့အခ်ိန္။ လူရာမသြင္းတဲ့အခ်ိန္။ အခုအခ်ိန္က်ေတာ့ တမ်ဳိး။ ခုခ်ိန္က သူတို႔မင္းသားေခါင္း ေဆာင္းထားတဲ့အခ်ိန္။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြကို သူတို႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ အခ်ိန္။ (ႏိုင္ငံအတြက္လို႔ ေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္းကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ခ႐ိုနီေတြအတြက္ပါ။ ၉၀ ေက်ာ္ႏွစ္ေတြတုန္းက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြကို ျပန္ၾကည့္ပါ။) ဒီလို သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေရးအတြက္ စီမံကိန္းခ် ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ မင္းသားေခါင္း ကၽြတ္သြားမွာ စိုးရိမ္တယ္။ ေရရွည္စီမံကိန္းေရးဆြဲထားတာေတြ ပ်က္မွာ စိုးရိမ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၿဖိဳသင့္ မၿဖိဳသင့္ ခ်ိန္ဆေနတယ္။ သူတို႔ ၿဖိဳလိုက္ရင္ အေမရိကန္ အမ်က္ထြက္မလား၊ ဥေရာပ စိတ္ပ်က္မလား ဆိုတာ တြက္ခ်က္ေနတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘက္က ဆႏၵျပသူေတြကို အျပစ္တင္စကား ဆိုလိုက္တာဟာ အစိုးရအတြက္ အားတက္စရာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္က အျပစ္တင္လာရတဲ့အထိ ဆႏၵျပသူေတြဘက္က လြန္ကဲေနလို႔သာ သူတို႔ ၿဖိဳခြင္းလိုက္ပါတယ္လို႔ ဆင္ေျခေပးရင္ အေမရိကန္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆၿပီး လက္ပံေတာင္းအေရးအခင္းကို မီးေလာင္ဗုံးအသုံးျပဳတဲ့အထိ အလြန္အကၽြံ ၿဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းလိုက္တာပါ။
အေမရိကန္ကလည္း သူတို႔ထင္တဲ့အတိုင္း ဒီပြဲမွာ ႏွာေစးတယ္။ စစ္ပြဲမွာေတာင္ အသုံးျပဳခြင့္မရွိတဲ့ မီးေလာင္ဗုံးလို လက္နက္မ်ဳိး အသုံးျပဳၿပီး အျငင္းပြားစရာ တစက္မွမရွိေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵျပေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို ေခ်မႈန္းခဲ့ေပမယ့္ အေမရိကန္ဆီက ဘာသံမွ မထြက္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြကို အာခံခ်င္တဲ့သူေတြ ခံရတာနည္းေသးတယ္လို႔ မွတ္ယူေနသလား ထင္ရတယ္။
လက္ပံေတာင္းအေရးမွာ သံဃာေတြ မီးေလာင္တိုက္သြင္းခံရတာဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တာဝန္မကင္းဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ မီးေလာင္တိုက္သြင္းတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူ တားရင္ သံဃာေတြ သက္သာရာရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ အစိုးရဘက္ သူ ပင္းခဲ့လို႔သာ အတင့္ရဲၿပီး ၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရတာ။ ျပည္သူဘက္ကေန ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပတ္ျပတ္သားသား မားမားမတ္မတ္ မရပ္ခဲ့လို႔သာ သံဃာေတြအခုလို မတရား မီးေလာင္တိုက္သြင္းခံရတာလို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး။ ေဒသခံေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ အလြန္ စိတ္ထိခိုက္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းပါတယ္။
သူဒီလို ျပတ္ျပတ္သားသား မကာကြယ္လို႔ သံဃာေတြ မီးေလာင္တိုက္သြင္းခံရတာကို သူ ကိုယ္ခ်င္းစာရင္၊ ႏွလုံးသားေပ်ာ့ေပ်ာင္းရင္ ေနာင္တရဖို႔သင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေနာင္တမရဘူး။ ၾကံ႕ဖြတ္ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းရံထားတဲ့ စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္ ဥကၠဌအျဖစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လက္ခံခဲ့တယ္။ လက္ခံ႐ံုသာမက အစိုးရဘက္က ေဖးတဲ့ မတဲ့ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္လာျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္ဟာ တျခားအခ်က္ေတြကို စုံစမ္းစစ္ေဆးဖို႔
လိုခ်င္လိုမယ္။ လက္ပံေတာင္းမွာ သံဃာေတြကို မီးေလာင္တိုက္တဲ့ အေရးမွာေတာ့ ဦးသိန္းစိန္မွာ ေသခ်ာေပါက္ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုတာ ဘာမွ စုံစမ္းေနစရာမလိုဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အခ်က္ပဲ။ တကယ္လို႔ အမိန္႔ေပးတဲ့သူဟာ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဆိုရင္၊ အဓိက အျပစ္ရွိသူဟာ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ အမိန္႔ေပးသူဟာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆိုရင္ အဓိက အျပစ္ရွိသူဟာ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ကာကြယ္ ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ အမိန္႔ေပးသူဟာ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕နယ္မွဴးဆုိရင္လည္း အဓိကအျပစ္ရွိသူဟာ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ခ႐ိုင္ၿမိဳ႕နယ္မွဴးပဲ။ ဦးသိန္းစိန္ဟာ သမၼတ၊ ဦးသိန္းစိန္ဟာ အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ အႀကီးအကဲပဲ။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ အျမင့္ဆုံး ရထားသူပဲ။ ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္ သူ႔အမိန္႔မပါဘဲ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ သူသာ တာဝန္အရွိဆုံးလူ ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ သူ႔အမိန္႔မပါဘဲ တစုံတေယာက္က သမၼတကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးလုပ္ခဲ့ရင္လည္း အဲဒီလူကို ေဖာ္ထုတ္အေရးယူဖို႔ သမၼတမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ျပည္သူကို အသိေပးဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္။ သူ႔ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေဖာက္ေဖာက္ျပန္ျပန္လုပ္သူ ရွိပါတယ္လို႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပၿပီး အေရးမယူႏိုင္ေသးသမွ်မွာ အဓိကတာဝန္ရွိသူဟာ ဦးသိန္းစိန္သာျဖစ္တယ္။
ဒါေတြဟာ ႐ိုး႐ိုးေလးေတြပဲ။ ဘာမွ ထပ္စဥ္းစားေနစရာမလိုေအာင္ ေသခ်ာေနတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဒီေလာက္ ေသခ်ာေနတဲ့ အခ်က္ေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေနရရက္နဲ႔ မစုံစမ္းရေသးခင္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရဘူးလို႔ ဆိုေနတာဟာ ဘာသေဘာလဲ။ ျပည္သူကို လက္တလုံးျခား လိမ္ညာေနတာလား။ စာအုပ္ထဲမွာ ေျပာထားတဲ့အတိုင္း စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြနဲ႔ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္ထားတာကို ပ်က္ျပားသြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတာလား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘာကို စိုးရိမ္ေနသလဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘာကို ေၾကာက္ေနသလဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသလို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ မေျပာဝံ့မဆိုဝံ့ ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ျပည္သူေတြမွာ ေမးခြင့္ရွိတယ္။
အခုဆိုရင္ လက္ပံေတာင္းအေရးဟာ မွားပါတယ္လို႔ အစိုးရကိုယ္တိုင္ ဘုန္းႀကီးေတြကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ ဝန္ခံခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာ့ေၾကာင့္ မွားသလဲ။ ဘယ္လို အမွားလုပ္ခဲ့သလဲ။ ဘယ္သူ အမိန္႔ေပးသလဲ။ ဒီအခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေနတယ္။ အျပစ္ရွိသူကို အေရးလည္းမယူ၊ ေဖာ္လည္း မေဖာ္ထုတ္ခဲ့ဘူး။ ဖုံးဖိထားတယ္။
ျပည္သူေတြကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေကာ္မရွင္က စုံစမ္းလိုက္ရင္ ဘယ္သူ အမိန္႔ေပးတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ ေပၚထြက္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ အမိန္႔ေပးတဲ့သူကို အေရးယူႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ တရားမွ်တမႈကို ရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေမွးမွိန္သြားေစတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ လက္ပံေတာင္းအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေကာ္မရွင္က ထုတ္ျပန္တဲ့ ပထမဆုံး ေၾကညာခ်က္မွာ မီးခိုးဗုံးလို႔ သုံးႏႈန္းလိုက္တဲ့အခ်က္ပဲ။
ဒီဗုံးဟာ ဘာဗုံးလဲဆိုတာ သိပ္အေရးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာ္မရွင္ရဲ႕ ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ဟာ အမ်ားျပည္သူအတြက္ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္တယ္။ မီးေလာင္ဗုံး၊ မီးခိုးဗုံး ဒီအသုံးအႏႈန္းႏွစ္ခုၾကားက ကြာျခားခ်က္ဟာ သိပ္အေရးပါေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွ ရွင္းလင္းခ်က္မပါဘဲ မီးခိုးဗုံး လုပ္သြားတာဟာ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္တယ္။
ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္မွာ လက္ပံေတာင္းအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူထုေတြ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ မဂၤလာေဆာင္မွာ ပန္းၾကဲမပ်က္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အတိတ္တုန္းကလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကို ေထာက္ခံအားေပး ပါဝင္ခဲ့ဖူးတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး။ ေရွ႕တန္းကလည္း မပါဖူးဘူး။ ေနာက္တန္းကလည္း မပါဖူးဘူး။ အလယ္အလတ္ကလည္း မပါဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရင္တုန္းကေတာ့ လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးေတြျဖစ္တိုင္းမွာ သူက အခ်ဳပ္ခံေနရာတာမ်ားေတာ့ သူသေဘာကို သိပ္မသိခဲ့ရဘူး။ ခုေတာ့ သူ႔သေဘာထားကို ပိုၿပီး ေပၚေပၚထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္လာရၿပီလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္တေယာက္က လူထုကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳ လ်စ္လ်ဴရွဳေနတာကို ျမင္ရတာဟာ သိပ္စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္လည္း မေကာင္းတဲ့ အတိတ္နိမိတ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူထုနဲ႔ တသားတည္း ရွိရတယ္။ လူထုရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားရတယ္။ ခုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျပည္သူေတြက မေက်မနပ္ အမ်က္ေဒါသထြက္ၿပီး လမ္းေပၚထြက္ ခ်ီတက္ေနခ်ိန္မွာ အေရးမပါတဲ့ မဂၤလာေဆာင္တခုမွာ ျပဳံးရယ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူထုဘက္က ေသနဂၤဗ်ဴဟာ မွားယြင္းၿပီး လမ္းေပၚထြက္ ခ်ီတက္ခဲ့ရင္ေတာင္ လူထုကို အကာအကြယ္ေပးၾကတဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ လူထုကို အာဏာရွင္ေတြက သတ္ျဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိထားရက္နဲ႔ေတာင္ လူထုနဲ႔အတူ ခ်ီတက္ အသက္ေပးသြားဖူးသူ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူထုကို ေခါင္းလည္းမေဆာင္ဘူး။ ေနာက္ၿမီးလည္းမဆြဲဘူး။ လူထုဆန္႔က်င္ေရးကို အမူအယာနဲ႔ လုပ္ျပခဲ့တယ္လို႔သာ ယူဆဖြယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
“ငတ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြက ေတာင္းဆိုတာကို ဟန္႔တယ္၊ ၂၀၁၅ ေၾကာင့္။ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရ ႏွိပ္စက္တာေတြကို အကာအကြယ္ေပးတယ္၊ ၂၀၁၅ ေၾကာင့္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ခ်စ္ျပရတယ္၊ ၂၀၁၅ ေၾကာင့္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ၂၀၁၅ ေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ သင္ခန္းစာတခု တိုးလာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေနာင္တမရေစခ်င္ပါဘူး။ ၂၀၂၀ ကို ဆက္ေစာင့္တာေပါ့ေလ။ ၂၀၂၅ ကို ေစာင့္ၾကတာေပါ့ေလ။ မေသမခ်င္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ေလ ဆိုတဲ့ ဘဝမ်ဳိးကိုလည္း မေရာက္ၾကေစခ်င္ပါဘူး။”
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္သလဲ။ သူ ဘာကို ေၾကာက္ေနသလဲ။ သူ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနသလဲ။
သူ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာဟာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲပါ။ သူ ေၾကာက္ေနတာဟာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ ပ်က္သြားမယ့္အေရးပါ။
သူဟာ ၂၀၁၅ ကို ရည္မွန္းခ်က္ထားျပီး က်န္တာအားလုံးကို အေလွ်ာ့ေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၅ ပ်က္မွာ ေၾကာက္လို႔ က်န္တဲ့ မတရားမႈ ၊ ရက္စက္မႈေတြကို မေျပာရဲ မဆိုရဲ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒါကိုပဲ ေရရွည္အက်ဳိးစီးပြားလို႔ သူ တြက္ထားပုံရပါတယ္။ ဒါကိုပဲ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလို႔ သူက အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေနပုံရတယ္။ အခု ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ထိုးစစ္ေတြ အျပင္းအထန္ ဆင္ႏႊဲေနတယ္။ ဒါကိုလည္း ထုံးစံအတိုင္း ႏွာေစးျပန္တယ္။ ၂၀၁၅ ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၿပီး အေလွ်ာ့ေပးေနျပန္တယ္။
၂၀၁၅ မွာ သူဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသလဲ။ အိႏၵိယေရာက္တုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ စကားထဲမွာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒထဲက သမၼတေရြးေကာက္ပုံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္ကို ေဝဖန္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွာ ဒီေလာက္ မတရားမႈေတြ တပုံတပင္ ရွိပါလ်က္နဲ႔ သမၼတေရြးေကာက္ပုံကို ကြက္ေဝဖန္ပုံေထာက္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ခ်င္ေနၿပီလို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕မွာ လူထုကို စကားေျပာတုန္းကလည္း က်မတို႔ အာဏာလိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ ၂၀၁၅ မွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဲေပးေရြးခ်ယ္ခြင့္ရရင္ သူ႔ပါတီ မဲအမ်ားဆုံး ရမယ္ဆိုတာ သိထားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၂၀၁၅ ကို သူ အေမွ်ာ္ႀကီး ေမွ်ာ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မသိတဲ့ နားမလည္တဲ့အခ်က္က စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ သူ႔လက္ထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ အာဏာ အေရာက္မခံဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။
ဒါဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အဓိက အားနည္းခ်က္ပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အတြက္ ဗမာျပည္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာဝကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကို အေနာက္တိုင္း ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အေတြးအေခၚနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ဗမာျပည္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အာဏာကို မေသမခ်င္း ဖက္တြယ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာသဘာဝကို စိုးစဥ္းမွ် မရိပ္မိဘူး။ အဲသလို သူမရိပ္မိတဲ့ ဒဏ္ကို ျပည္သူေတြက လက္ေတြ႔ခံရမယ့္ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာတယ္။
သူက က်မေဖေဖ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္လို႔ပဲ တြင္တြင္ေျပာေနတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ခ်စ္ပါတယ္ေတာင္ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ တပ္မေတာ္ကို သူ႔စိတ္ထဲက ခ်စ္ေနတာကိုေတာ့ အျပစ္ေျပာလို႔ မရဘူးလို႔ေတာင္ ဆိုလိုက္ပါေသးတယ္။
အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြကို စစ္အာဏာရွင္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ လက္မရြံ႕ ပါးကြက္သားေတြက သတ္ခဲ့ျဖတ္ခဲ့တာေတြကို သူ ခ်စ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ ဒီစကားေတြဟာ စစ္တပ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဖားေနတာသာ ျဖစ္ဖို႔ရွိတယ္။ သြယ္ဝိုက္ေစ့စပ္ေနတာပါ။ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ေျပာရရင္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို မိန္းမေနာက္ပိုးလုပ္ေနတာပါ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို သူေခ်ာ့ရင္ ေပ်ာ့မယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာပါ။
စစ္အာဏာရွင္ေတြဆီက အာဏာကို ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရသလို လြယ္လြယ္နဲ႔ ရမယ္လို႔ ထင္တာဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာ၊ ႏိုင္ငံေရးေအာက္သက္မေက်တာကို ျပပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲကို ညစ္ကို ညစ္မွာပါ။ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္မွာေတာင္ ႀကိဳတင္ၿပီး ညစ္ခ်င္ညစ္ပါမယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္ကို ျပင္ၿပီး ႀကိဳညစ္တာမ်ဳိး လုပ္ခ်င္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ညစ္မွာပါ။ ဒီခ်ဳပ္ကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေနရာတခ်ဳိ႕ ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္ ေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္ခြင့္မေပးပါဘူး။ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္မေပးပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာ မဟုတ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ပါတီထဲက တေယာက္ေယာက္ကိုလည္း အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္၊ သမၼတျဖစ္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ ဒီခ်ဳပ္ပါတီတြင္မဟုတ္၊ ၾကံ႕ဖြံ႔မဟုတ္တဲ့ ဘယ္ပါတီကိုမွလည္း အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္၊ သမၼတျဖစ္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ အဲသလို မျဖစ္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံ သုံးၿပီး ညစ္ဦးမွာပါ။ အဘက္ဘက္က တားဆီးတဲ့ၾကားထဲက ျဖစ္ခဲ့ရင္ အာဏာေတာင္ သိမ္းပါလိမ့္မယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တျခားပါတီတခုခုက သမၼတျဖစ္ၿပီး အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္ရရင္ ဘာေတြျဖစ္သြားမလဲ။ သူတို႔ ဖုံးထားသမွ်ေတြ ေပၚကုန္မွာပဲ။ သူတို႔လုပ္ထားတဲ့ ႏ်ဴကလီးယားစီမံကိန္းဆိုတာေတြ လူသိကုန္မယ္။ ဦးပိုင္ကုမၸဏီ လုပ္ထားတာေတြ လူသိကုန္မယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရးရွင္း လုပ္ထားတာေတြ လူသိကုန္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ အေပၚက်ဴးလြန္ထားတဲ့ ျပစ္မႈေတြ လူသိကုန္မယ္။ ၁၉၈၈ မွာ က်ဴးလြန္ထားတာေတြ၊ ၂၀၀၇ မွာ က်ဴးလြန္ထားတာေတြ လူသိကုန္မယ္။ ႏိုင္ငံပိုင္ ဓာတ္ေငြ႔ေတြ၊ ေရနံေတြ၊ သတၱဳေတြ၊ သစ္ေတာေတြ အားလုံး ခိုးဝွက္ထားတာေတြ လူသိကုန္မယ္။ ဒါမ်ဳိးကို သူတို႔ အျဖစ္မခံပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးသာ မလြဲမေရွာင္သာ ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္ ဘီလူးေခါင္းျပန္ေဖာ္ဖို႔လည္း ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေပးအေျခအေနပါ။ အကုသိုလ္နဲ႔ အေၾကာင္းယွက္ ေပါင္းဖက္ထားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေပး အေျခအေနေတြပါ။
ဒါေတြကို ေမ့ထားၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အမွန္တကယ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္လာလိမ့္မယ္၊ ေနာင္တရလာလိမ့္မယ္၊ အျမင္မွန္ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးတာဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ စိတ္ေကာင္းရွိတာ မရွိတာ၊ ေၾကာက္တာ မေၾကာက္တာ စတဲ့ လူ႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြအေပၚမွာ တည္မွီေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြပါ။
ဘာမွ ျဖစ္မလာမယ့္ ၂၀၁၅ ႀကီးကို ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး အစိုးရဘက္က ကာဆီးကာဆီး လုပ္ေနတာဟာ ဒီမိုကေရစီသမားေတြရဲ႕ ညီညြတ္ေရးကို ပ်က္စီးေစပါတယ္။ ယုံၾကည္မႈေတြ ပ်က္ျပားေစပါတယ္။
ငတ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြက ေတာင္းဆိုတာကို ဟန္႔တယ္၊ ၂၀၁၅ ေၾကာင့္။ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရ ႏွိပ္စက္တာေတြကို အကာအကြယ္ေပးတယ္၊ ၂၀၁၅ ေၾကာင့္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို ခ်စ္ျပရတယ္၊ ၂၀၁၅ ေၾကာင့္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ၂၀၁၅ ေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ သင္ခန္းစာတခု တိုးလာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ေနာင္တမရေစခ်င္ပါဘူး။ ၂၀၂၀ ကို ဆက္ေစာင့္တာေပါ့ေလ။ ၂၀၂၅ ကို ေစာင့္ၾကတာေပါ့ေလ။ မေသမခ်င္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့ေလ ဆိုတဲ့ ဘဝမ်ဳိးကိုလည္း မေရာက္ၾကေစခ်င္ပါဘူး။
ခုဆိုရင္ ျပည္သူေတြကို ႏွိပ္စက္ခ်င္ေစာ္ကားခ်င္တဲ့သူမွန္သမွ်ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဒိုင္းသဖြယ္ကာၿပီး ျပည္သူကို ထိုးႏွက္ေခ်မႈန္းေနပါၿပီ။ (ကာတြန္းဟန္ေလးရဲ႕ ကာတြန္းဟာ အဲဒီသ႐ုပ္ကို သိပ္ေပၚလြင္ေစပါတယ္။) ဦးသိန္းစိန္ကလည္း ဒီနည္းကို သုံးပါတယ္။ ဗဟုေတြကလည္း ဒီနည္းကိုပဲ သုံးပါတယ္။ တင္-စူး-ေက်ာ္ လက္ဝဲပ်က္ေတြကလည္း ဒီနည္းမ်ဳိး သုံးလာတာကို ေက်ာ္ဝင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံး မေဗဒါ ေဆာင္းပါးမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ၂၀၁၅ နဲ႔ မွ်ားၿပီး ေသြးေဆာင္ၿပီး ႀကိဳက္သလို ခိုင္းစားေနပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဆိုတာဟာလည္း အေရးပါတာ ဘာတခုမွလုပ္လို႔မရ၊ ဟန္ေဆာင္၊ ဟန္ျပပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့မွ ဟိုဟာ မေျပာရ၊ ဒီဟာ မေျပာရ၊ ပိုၿပီးေတာင္ ေခ်ာက္က်သြားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အိမ္ခ်ဳပ္က လြတ္ၿပီးေနာက္ လႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္က်သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ စိုးမိုးေအးခ်မ္းေကာ္မတီဆိုတာလည္း ဘာမွ လုပ္မရ၊ ကိုင္မရ။ အစိုးရရဲ႕ အသုံးခ်စရာမွ်သာပါပဲ။ အခုတခါ လက္ပံေတာင္းအေရး စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္တဲ့။ ဒီေကာ္မရွင္ဟာလည္း ခုထိ ၾကည့္ရသမွ် အလားအလာ တယ္မေကာင္းလွဘူးလို႔သာ ဆိုရေတာ့မွာပါ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ ကိုယ့္လူသူ႔ဘက္သားပုံစံနဲ႔ ၾကာၾကာရပ္တည္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ေလွနံႏွစ္ဘက္နင္း မျမဝင္း ဆက္လုပ္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ သမိုင္းနာပါတယ္။ ျပည္သူနာပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေခတ္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရတတ္တဲ့ အမွားတမ်ဳိး ရွိတယ္။ အဲဒီအမွားကေတာ့ လက္ေတြ႔ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတာထက္ စာအုပ္ထဲက ေျပာထားတာကို ပိုယုံၾကည္တတ္တဲ့ အမွား၊ သီအိုရီကို ပိုယုံၾကည္တတ္တဲ့ အမွားပဲ။ လူထုကိုယ္တိုင္ ၾကံဳတြ႔ခံစားေနရတာေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ေနပါရက္ကယ္နဲ႔ ျမင္ေနေတြ႔ေနတာကို ျမင္တဲ့ေတြ႔တဲ့အတုိင္း မသုံးသပ္ႏိုင္ဘဲ လူကို စာအုပ္ႀကီးနဲ႔ တိုက္ၾကည့္ၿပီး စာအုပ္ႀကီးနဲ႔ မကိုက္ရင္ လူေတြကပဲ မွားေနသလိုလို ထင္တတ္တဲ့အက်င့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာလည္း အလားတူပဲ၊ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးကို သီအုိရီနဲ႔ တိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ လူေတြ မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရတာကို ျမင္ေနပါရက္ကယ္နဲ႔ လက္ေတြ႔အျမင္နဲ႔ မသုံးသပ္ဘဲ သူခ်မွတ္ထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ သင့္ျမတ္ေျပလည္မွ ဒီမိုကေရစီရမယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးနဲ႔ တုိက္ၾကည့္ သုံးသပ္ေနပါတယ္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ၂၀၁၅ အေတြးအေခၚနဲ႔ သုံးသပ္ေနပါတယ္။
သမိုင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းပါ။ ဆရာႀကီးကေတာ့ သူျဖတ္သန္းတဲ့ သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးကို စာအုပ္နဲ႔ တိုက္မၾကည့္တတ္ဘူး။ အေတြးအေခၚေတြကို တရားေသ မဆုပ္ကိုင္ဘူး။ လက္ေတြ႔ကို လက္ေတြ႔ျမင္တဲ့ အတိုင္းသာ ေဝဖန္တိုင္းထြာေလ့ရွိတယ္။ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔သာ တိုက္ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါဟာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပဲ။ ဒီထူးျခားခ်က္ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးသက္တမ္း၊ စာေပသက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အမွားမ်ဳိး တခုမွမရွိခဲ့ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္း၊ သတင္းသမားေကာင္း၊ စာေရးဆရာေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္မွာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးငယ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးကို သီအိုရီနဲ႔ခ်ည္း တိုက္တိုက္ၾကည့္မေနဘဲ လက္ေတြ႔ျပည္သူေတြ ခံစားေနရတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး သုံးသပ္ေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။ သံဃာေတြ မီးေလာင္ေနတာ ေတြ႔ပါရက္နဲ႔ ၂၀၁၅ ကို မက္ၿပီး မေျပာရဲ မဆိုရဲရင္ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးဟာ ေဝးသထက္ေဝးလိမ့္မယ္လို႔သာ ထင္ျမင္မိပါတယ္။
ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)
ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၂
Posted by ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ at 8:22 PM
Labels: ေဆာင္းပါး
No comments:
Post a Comment