9 jan. 2017/fate
ဟန္စိုး/ဗ်ိ ုင္းနားဘုရင္
a humorous & thought provoking story.
15-8-2016
ကံၾကမၼာ
▄▄▄▄▄
“ တိုင္းျပည္တစ္ခု ခ်မ္းသာဖို႔ဆိုတာ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ လည္းသက္ဆိုင္တယ္တဲ့ ”
တေန႔က လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ စကားေလးကို သတိရလာမိပါတယ္။ တိုင္းျပည္ တစ္ခုခ်မ္းသာဖို႔ ဆိုတာ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာက အဓိကလား၊ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္တဲ့ လူကအဓိကလားဆိုတာ ကိုလည္း မေသမခ်ာနဲ႔ ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါး ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။
ဟန္စိုး/ဗ်ိ ုင္းနားဘုရင္
a humorous & thought provoking story.
15-8-2016
nyeinchansarpay.blogspot.com shared Sai Sithu's photo.
ဗ်ိ ုင္းနားဘုရင္
a humorous & food-for-thought story.
Sai Sithu to Migrant Workers News in Myanmar ျမန္မာေရႊ႔႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားသတင္းa humorous & food-for-thought story.
ကံၾကမၼာ
▄▄▄▄▄
“ တိုင္းျပည္တစ္ခု ခ်မ္းသာဖို႔ဆိုတာ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ လည္းသက္ဆိုင္တယ္တဲ့ ”
တေန႔က လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ စကားေလးကို သတိရလာမိပါတယ္။ တိုင္းျပည္ တစ္ခုခ်မ္းသာဖို႔ ဆိုတာ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာက အဓိကလား၊ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္တဲ့ လူကအဓိကလားဆိုတာ ကိုလည္း မေသမခ်ာနဲ႔ ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါး ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ တစ္တိုင္းျပည္လံုး စည္းလံုးညီညြတ္မႈနဲ႔ (၂၆)ႏွစ္ၾကာ
တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ မဆလ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။
ဘယ္အစိုးရမဆို ျပည္သူေတြလက္နဲ႔ ပုတ္ခ်ရင္ျပဳတ္က်ရ တယ္ ဆိုတာလက္ေတြ႔
ေတြျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ မဆလ အစိုးရျပဳတ္ က် သြားခဲ့ေပးမဲ့လည္း တိုင္းျပည္ကို
ဦးေဆာင္ႏိုင္မဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရွိခဲ့ၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အိမ္မက္ေတြ ၿပိဳလဲၿပီး နအဖ၊ န၀တ ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ကို ထပ္မံ ၾကေရာက္
ခဲ့ရပါ တယ္။ အဲဒီမွာ စဥ္းစားစရာ တစ္ခုေတြ႔လာရပါတယ္၊ န၀တ အာဏာရွင္
လက္ေအာက္ကို ထပ္မံက်ေရာက္ခဲ့ရတာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရွိခဲ့လို႔လား
တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား …။
တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႕ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္မႈရွိေနတယ္လို႔ထင္ျမင္မိ ပါတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းကာလ အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ ျပဇာတ္ေလးတစ္ခု အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါ တယ္။ သူ႔ျပဇာတ္ထဲမွာက ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါး နတ္ရြာစံ သြားတဲ့ ေနရာက စပါတယ္။
ဘုရင္က နတ္ရြာစံ သြားၿပီး နန္းတက္ဖို႔ အိမ္ေရွ႕စံကလည္းမရွိလို႔ နန္းေတာ္ ထဲ က ၀န္မင္း အေပါင္းတို႔လည္း ဒုကၡေရာက္ ေနၾကရပါတယ္။ ဘုရင္နတ္ရြာစံ သြားတဲ့အေၾကာင္း တျခားတိုင္းျပည္ ေတြကသိရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ကလည္း ရွိေနေသးလို႔ လူသိရွင္ၾကားလည္း မေၾကျငာရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲပဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ေရွးရိုးအစဥ္ အလာအတိုင္း ဘုရင္ေရြးဖို႔အတြက္ စီစဥ္ၾကပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ တိုင္းျပည္က ဘုရင္ေရြးဖို႔ တျခားတိုင္းျပည္ေတြလို ဖုတ္သြင္း ရထားမသံုးပဲ ဗ်ဳိင္းၾကီး တစ္ေကာင္ ေမြးထားတယ္။ ဒီဗ်ဳိင္းၾကီးကို လြတ္ေပးလိုက္လို႔ ဗ်ဳိင္းသြားနားတဲ့လူကို ဘုရင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး နန္းတင္ရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀န္ႀကီးေတြက ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး ဘုရင္အရွာထြက္ဖို႔ ဗ်ဳိင္းႀကီးကို လႊတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။
ဗ်ဳိင္းႀကီးလည္း အေလွာင္ခံထားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ လႊတ္ေပး တုန္း အားရပါးရျပန္မယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ျပန္ေနလို႔ သူ႔အေနာက္ လိုက္ ရတဲ့ ဗိုက္ပူပူနဲ႔ ေတာင္ရွည္ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း ကိုးယို႔ကားရား ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗ်ဳိင္း ႀကီးလည္း အေတာင္ေတြ ေညာင္းလာၿပီး ေစ်းအမႈိက္ပံု အနားမွာ အိပ္ေနတဲ့ အရက္သမား ငျပားရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ သြားနားလိုက္ တယ္။
ငျပားက ေစ်းထဲမွာ ဟိုစြဲဒီစြဲ ဟိုေတာင္းဒီေတာင္း ရရေသာက္ ေသာက္ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ၊ ေစ်းေခါင္းနဲ႔ အၿမဲျပသနာျဖစ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္၊ ငါးစိမ္းသည္ကအစ တစ္ေစ်းလံုးသူနဲ႕ အဆင္ေျပတဲ့သူ ရွားတယ္။ သူနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့လူဆိုလို႔ ၀က္သား ေရာင္းတဲ့ အဟုတ္ ဆုိတဲ့တရုတ္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ အဟုတ္ က ေစ်းထဲမွာ အရက္ပုန္းလည္းေရာင္းတယ္ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ပုလင္းတူဘူးစို႔ ျဖစ္ေနတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ငျပား အေပၚမွ ဗ်ိဳင္းကနားလိုက္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဒီလူကိုပဲဘုရင္ အျဖစ္တင္ေျမွာက္ၾကမယ္ လို႔ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးကဆံုးျဖတ္ၿပီး ငျပားကို ဘုရင္စီးတဲ့ ေ၀ါယာဥ္ေပၚ တင္ဖို႔လုပ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ၀န္ႀကီးတစ္ပါးက ဘုရင္က ဒီအရက္သမားဆိုတာ ျပည္သူေတြသိသြားရင္မျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး နန္းေတာ္ကို ပင့္ ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။
နန္းေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေမြးနံ႔သာေတြနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳးေပးၿပီး ဘုရင္ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ငျပား လည္း ဘုရင္ဘ၀ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ကိုလည္း ဘာဘြဲ႔၊ ညာဘြဲ႔ ဘြဲ႕ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ဘုရင္မင္းၾတားႀကီး နန္းတက္တယ္ ဆိုၿပီး ေၾကျငာခဲ့ၾကတယ္။
ငျပားလည္းဘုရင္ျဖစ္ေနၿပီး ေရႊခြက္ေငြခြက္ေတြနဲ႔ ဘုန္းေပး ေနရ ေပမဲ့လည္း သူ႔အတြက္ကအဆင္မေျပလွဘူး၊ တခ်ိန္လံုး အဟုတ္ ကို တမ္းတေနတယ္၊ အဟုတ္ကို နန္းေတာ္ထဲ ေခၚေအးဖို႔ အတြက္ လည္း ၀န္ႀကီးေတြကိုအၿမဲ နားပူနားစာလုပ္ေနတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း တရုတ္ကို နန္းေတာ္ထဲ ေခၚလာတာသိရင္ ျပည္သူေတြက ကန္ကြက္လာရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ဒီတရုတ္ကလြဲၿပီး ဘုရင္ႀကီးလိုတာ မိန္႔ပါ ဆိုၿပီး ငျပားလိုအပ္ေနတဲ့ ေသရည္ဆက္ လိုက္မွ အဆင္ ေျပသြားတယ္။
ငျပားလည္း ေသရည္ေသာက္လိုက္၊ ပုလႅင္ေပၚထိုင္လိုက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ ေတြကုန္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တရက္ေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြက တိုင္းခန္း လွည့္လည္ဖို႔အတြက္ ဘုရင္ႀကီးကိုေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ငျပား ကလည္း ေသာက္ေနရရင္ ေက်နပ္ ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ အျပင္ေတြ ဘာေတြသိပ္ထြက္ခ်င္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး၊ တိုင္းခန္းလွည့္တယ္ ဆို တာ သူနားမလည္ဘူး၊ သူသိတာက ေစ်းတ၀ိုက္ ပဲျဖစ္လို႔ တိုင္းခန္း မလွည္႔ဘူးေ၀းတယ္၊ ေစ်းခန္းပဲလွည့္မယ္ဆိုလို႔ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း ဘုရင့္စိတ္တိုင္းက် ေစ်းခန္းလွည့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္က စၿပီး တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ့တာပဲ။
ေန႕ေကာင္းရက္သာတရက္ေရြးၿပီး ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အေပါင္းပါေတြဟာ ေစ်းခန္းလွည့္ၾကတယ္။ ဘုရင္ႀကီးၾကြ လာမယ္ဆိုေတာ့ ေစ်းသူေစ်း သားေတြလည္းစုေပါင္းၿပီးေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ ေစ်းကိုေရာက္ ေတာ့ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ျဖစ္ၿပီး ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေစ်းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး သူအရက္သမားဘ၀က ေနထိုင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္သတိရ ေနတယ္။ ေစ်းႀကီးကို ရတနာသိကၡငျပားေစ်းေတာ္ႀကီး ဆိုၿပီး အမည္ သမုတ္ ခဲ့တယ္။
ေစ်းသူေစ်းသားေတြ ေမာ္ဖူးခြင့္မရွိလို႔ ဘုရင္ကဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ အားလံုးကမသိၾကေပမယ့္ ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့ အ၀င္း ကေတာ့ လွ်င္ပါတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အျခားေစ်း သည္ ေတြကိုလက္တို႔ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက အရင္ငါတို႔ေစ်းက အရက္ သမား ငျပားဆိုၿပီး အတင္းတုတ္ပါေလေရာ။ ဒါကိုသိသြားတဲ့ငျပား ကလည္း ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ငါ့ကို အၿမဲေအာ္ေဟာက္ ေနတဲ့ဟာ ေတြလို႔ စိတ္ထဲကေရရြတ္ၿပီး ၀န္မင္း ေစ်းသူေစ်းသားေတြ အတြက္ အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္မယ္ဆိုၿပီး ေၾကျငာခိုင္းတယ္။
၀န္မင္းလည္း ဘုရင္မင္းျမတ္အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္မယ္ အားလံုးၿငိမ္ ဆိုၿပီးအမိန္႔ ထပ္ခ်တယ္။ လူေတြအားလံုးၿငိမ္ေတာ့မွ ဘုရင္ႀကီးက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆိုတာ ေျမႀကီးေပၚကရတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္သလို ေရထြက္ပစၥည္းဆိုတာ ကလည္း ေရထဲက အလကားဖမ္းလို႔ရတာ မို႔လို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြကို ေရာင္းခ်ျခင္း မျပဳရဘူး။ ေစ်းထဲမွာ အခမဲ့ေပးရမယ္ လို႔အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
၀က္သားေရာင္းတဲ့ အဟုတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမာင္မင္းက ဥပတိရုပ္နဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့အတြက္ ေစ်းေခါင္းလုပ္ရမယ္ ဆိုၿပီးမိန႔္တယ္။ ေဘးက ၀န္ႀကီးတစ္ပါးက ဒီေစ်းမွာ အရင္ဘုရင္အဆက္ဆက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေစ်းေခါင္းရွိၿပီးသားလို႔ ဘုရင္ႀကီးကို သတိေပးလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးက ေစ်းေခါင္းရွိၿပီးသားဆိုရင္ ေမာင္မင္းက ေစ်းေခါင္းခ်ဳပ္ ႀကီးလုပ္ရမယ္လို႔ ထပ္မိန္႔တယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေစ်းက တစ္ခုတည္းရွိတာ ေစ်းေခါင္းခ်ဳပ္ဆိုတာ မရွိသင့္ပါဘူးလို႔ ၀န္ႀကီး တစ္ပါးက ေလွ်ာက္ တယ္။ ငျပားက ၀န္မင္း အခုငါဟာဘုရင္ျဖစ္တယ္ ငါ့သေဘာက် လုပ္တာ၊ ေမာင္မင္းမနက္ျဖန္ကစၿပီး ၀န္ႀကီးမလုပ္နဲ႔လို႔ ငါေျပာရင္ ေမာင္မင္း၀န္ႀကီးဟုတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ပါးစပ္ပိတ္ထားပါလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီ၀န္ႀကီးလည္း ငါပါဒုကၡထဲပါေတာ့မွာပဲ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ပိတ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ရတနာသိကၡေစ်းေတာ္ႀကီးမွာ အဟုတ္က ေစ်းေခါင္းခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္လာၿပီး အ၀င္းတို႔ကေတာ့ အလွဴ ရွင္ေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။
တိုင္းခန္းလွည့္ရတဲ့ အရသာကိုသိသြားတဲ့ ငျပားလည္း တေန႔တေန႔ ဟိုသြားမယ္၊ ဒီသြားမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ တေနရာေရာက္ရင္ ဥပေဒ တစ္မ်ဳိးထုတ္ျပန္တာေတြလုပ္လာတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ေတာ္ ေတာ္စိတ္ညစ္ေနခဲ့တယ္။ တရက္မွာေတာ့ တိုင္းခန္းလွည့္မယ္ ဆို လာလို႔ ၀န္ႀကီးေတြ လည္းႀကိဳတင္တိုင္ပင္ ထားတဲ့အတိုင္း ရာသီ ဥတုကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဘုရင္ကိုအျပင္မထြက္ဖို႔ တားၾက တယ္။
ငျပားကေရခ်ိန္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ တိုင္းခန္းမလွည့္ရင္ ျပင္းစရာ ေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္မယ္ဆိုၿပီး အပ်ဳိေတာ္ေတြ နဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြကိုႏွစ္ပါးသြား ကခိုင္းတယ္။ ဘုရင့္ အမိန္႔ဆိုေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြလည္းကရေတာ့တာေပါ့။ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ကၿပီးသြားလို႔ ေမာေနၾကၿပီး အနားယူမယ္လုပ္တုန္း ေနာက္ထပ္အမိန္႔ တစ္ခု ထပ္ထုတ္တယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ နပမ္းလံုးရမယ္။ ရႈံးတဲ့သူက မ်က္ႏွာ ကိုထံုးနဲ႔သုတ္ရမယ္။ အႏိုင္ရတဲ့ ၀န္မင္းကို ဘုရင္ရွာေဖြရင္သံုးတဲ့ ဗ်ဳိင္းႀကီးကို ဆုေတာ္အျဖစ္ခ်ီးျမွင့္မယ္ ဆိုၿပီးမိန္႔တယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း ဘုရင့္အမိန္႔မလြန္ ဆန္ႏိုင္တာနဲ႔ ႀကီးေကာင္ ႀကီးမားေတြနဲ႔ နပမ္းသတ္ခဲ့ၾကတယ္။ နန္းေတာ္တစ္ခု လံုးလဲ ထံုးေတြနဲ႔ ျမင္လို႔ ေတာင္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အႏိုင္ရတဲ့ ၀န္မင္းလည္း ဗ်ဳိင္းႀကီးကိုဆု အျဖစ္ရရွိလိုက္တယ္။ ဆုရတဲ့၀န္ႀကီးက ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာရတာ မင္းေၾကာင့္လို႔ဆိုၿပီး ဗ်ဳိင္းႀကီးကိုတိုင္နဲ႔ ရိုက္သတ္ လိုက္တယ္တဲ့။
ဒါကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ဗရုတ္ သုတ္ခ ျဖစ္ရတဲ့ ဟာသေလးတစ္ခုပါ။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္တိုင္းျပည္ ဒုကၡတြင္းထဲေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား၊ ဦးေဆာင္သူ ေၾကာင့္လား၊ ဗ်ဳိင္းနား လိုက္တဲ့ ငျပား အသိစိတ္ရွိၿပီး တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္ တိုင္းျပည္ ေကာင္းသြားႏိုင္တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာလက္ရွိအစိုးရဟာ ျပည္သူလူထုဆႏၵနဲ႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ လိုခ်င္တက္မက္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႔လည္း တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ကံၾကမၼာဟာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေပၚမွာ မွီတည္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ားနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ရပ္တည္ ႏိုင္လာေတာ့မယ္လို႔လဲ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ တိုင္းျပည္ ဆက္လက္ဆင္းရဲေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲတာ ခ်မ္း သာတာဟာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔မသက္ဆိုင္ပဲ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔သာသက္ဆိုင္ တယ္လို႔ လက္ခံေပးရပါလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္…… ။
ဟန္စိုး
15-8-2016
တိုင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႕ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္မႈရွိေနတယ္လို႔ထင္ျမင္မိ ပါတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းကာလ အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ ျပဇာတ္ေလးတစ္ခု အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါ တယ္။ သူ႔ျပဇာတ္ထဲမွာက ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါး နတ္ရြာစံ သြားတဲ့ ေနရာက စပါတယ္။
ဘုရင္က နတ္ရြာစံ သြားၿပီး နန္းတက္ဖို႔ အိမ္ေရွ႕စံကလည္းမရွိလို႔ နန္းေတာ္ ထဲ က ၀န္မင္း အေပါင္းတို႔လည္း ဒုကၡေရာက္ ေနၾကရပါတယ္။ ဘုရင္နတ္ရြာစံ သြားတဲ့အေၾကာင္း တျခားတိုင္းျပည္ ေတြကသိရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ကလည္း ရွိေနေသးလို႔ လူသိရွင္ၾကားလည္း မေၾကျငာရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲပဲ တိုင္းျပည္ရဲ႕ေရွးရိုးအစဥ္ အလာအတိုင္း ဘုရင္ေရြးဖို႔အတြက္ စီစဥ္ၾကပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ တိုင္းျပည္က ဘုရင္ေရြးဖို႔ တျခားတိုင္းျပည္ေတြလို ဖုတ္သြင္း ရထားမသံုးပဲ ဗ်ဳိင္းၾကီး တစ္ေကာင္ ေမြးထားတယ္။ ဒီဗ်ဳိင္းၾကီးကို လြတ္ေပးလိုက္လို႔ ဗ်ဳိင္းသြားနားတဲ့လူကို ဘုရင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး နန္းတင္ရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀န္ႀကီးေတြက ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး ဘုရင္အရွာထြက္ဖို႔ ဗ်ဳိင္းႀကီးကို လႊတ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။
ဗ်ဳိင္းႀကီးလည္း အေလွာင္ခံထားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ လႊတ္ေပး တုန္း အားရပါးရျပန္မယ္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ျပန္ေနလို႔ သူ႔အေနာက္ လိုက္ ရတဲ့ ဗိုက္ပူပူနဲ႔ ေတာင္ရွည္ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း ကိုးယို႔ကားရား ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗ်ဳိင္း ႀကီးလည္း အေတာင္ေတြ ေညာင္းလာၿပီး ေစ်းအမႈိက္ပံု အနားမွာ အိပ္ေနတဲ့ အရက္သမား ငျပားရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ သြားနားလိုက္ တယ္။
ငျပားက ေစ်းထဲမွာ ဟိုစြဲဒီစြဲ ဟိုေတာင္းဒီေတာင္း ရရေသာက္ ေသာက္ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ၊ ေစ်းေခါင္းနဲ႔ အၿမဲျပသနာျဖစ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္၊ ငါးစိမ္းသည္ကအစ တစ္ေစ်းလံုးသူနဲ႕ အဆင္ေျပတဲ့သူ ရွားတယ္။ သူနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့လူဆိုလို႔ ၀က္သား ေရာင္းတဲ့ အဟုတ္ ဆုိတဲ့တရုတ္တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ အဟုတ္ က ေစ်းထဲမွာ အရက္ပုန္းလည္းေရာင္းတယ္ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ပုလင္းတူဘူးစို႔ ျဖစ္ေနတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ငျပား အေပၚမွ ဗ်ိဳင္းကနားလိုက္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ဒီလူကိုပဲဘုရင္ အျဖစ္တင္ေျမွာက္ၾကမယ္ လို႔ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးကဆံုးျဖတ္ၿပီး ငျပားကို ဘုရင္စီးတဲ့ ေ၀ါယာဥ္ေပၚ တင္ဖို႔လုပ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ၀န္ႀကီးတစ္ပါးက ဘုရင္က ဒီအရက္သမားဆိုတာ ျပည္သူေတြသိသြားရင္မျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုၿပီး အနီးမွာရွိတဲ့ လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး နန္းေတာ္ကို ပင့္ ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။
နန္းေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေမြးနံ႔သာေတြနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳးေပးၿပီး ဘုရင္ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ငျပား လည္း ဘုရင္ဘ၀ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ကိုလည္း ဘာဘြဲ႔၊ ညာဘြဲ႔ ဘြဲ႕ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ဘုရင္မင္းၾတားႀကီး နန္းတက္တယ္ ဆိုၿပီး ေၾကျငာခဲ့ၾကတယ္။
ငျပားလည္းဘုရင္ျဖစ္ေနၿပီး ေရႊခြက္ေငြခြက္ေတြနဲ႔ ဘုန္းေပး ေနရ ေပမဲ့လည္း သူ႔အတြက္ကအဆင္မေျပလွဘူး၊ တခ်ိန္လံုး အဟုတ္ ကို တမ္းတေနတယ္၊ အဟုတ္ကို နန္းေတာ္ထဲ ေခၚေအးဖို႔ အတြက္ လည္း ၀န္ႀကီးေတြကိုအၿမဲ နားပူနားစာလုပ္ေနတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း တရုတ္ကို နန္းေတာ္ထဲ ေခၚလာတာသိရင္ ျပည္သူေတြက ကန္ကြက္လာရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ဒီတရုတ္ကလြဲၿပီး ဘုရင္ႀကီးလိုတာ မိန္႔ပါ ဆိုၿပီး ငျပားလိုအပ္ေနတဲ့ ေသရည္ဆက္ လိုက္မွ အဆင္ ေျပသြားတယ္။
ငျပားလည္း ေသရည္ေသာက္လိုက္၊ ပုလႅင္ေပၚထိုင္လိုက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ ေတြကုန္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တရက္ေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြက တိုင္းခန္း လွည့္လည္ဖို႔အတြက္ ဘုရင္ႀကီးကိုေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ငျပား ကလည္း ေသာက္ေနရရင္ ေက်နပ္ ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ အျပင္ေတြ ဘာေတြသိပ္ထြက္ခ်င္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး၊ တိုင္းခန္းလွည့္တယ္ ဆို တာ သူနားမလည္ဘူး၊ သူသိတာက ေစ်းတ၀ိုက္ ပဲျဖစ္လို႔ တိုင္းခန္း မလွည္႔ဘူးေ၀းတယ္၊ ေစ်းခန္းပဲလွည့္မယ္ဆိုလို႔ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း ဘုရင့္စိတ္တိုင္းက် ေစ်းခန္းလွည့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္က စၿပီး တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ့တာပဲ။
ေန႕ေကာင္းရက္သာတရက္ေရြးၿပီး ဘုရင္ႀကီးနဲ႔အေပါင္းပါေတြဟာ ေစ်းခန္းလွည့္ၾကတယ္။ ဘုရင္ႀကီးၾကြ လာမယ္ဆိုေတာ့ ေစ်းသူေစ်း သားေတြလည္းစုေပါင္းၿပီးေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ ေစ်းကိုေရာက္ ေတာ့ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ျဖစ္ၿပီး ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေစ်းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး သူအရက္သမားဘ၀က ေနထိုင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္သတိရ ေနတယ္။ ေစ်းႀကီးကို ရတနာသိကၡငျပားေစ်းေတာ္ႀကီး ဆိုၿပီး အမည္ သမုတ္ ခဲ့တယ္။
ေစ်းသူေစ်းသားေတြ ေမာ္ဖူးခြင့္မရွိလို႔ ဘုရင္ကဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ အားလံုးကမသိၾကေပမယ့္ ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့ အ၀င္း ကေတာ့ လွ်င္ပါတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အျခားေစ်း သည္ ေတြကိုလက္တို႔ၿပီး ဘုရင္ႀကီးက အရင္ငါတို႔ေစ်းက အရက္ သမား ငျပားဆိုၿပီး အတင္းတုတ္ပါေလေရာ။ ဒါကိုသိသြားတဲ့ငျပား ကလည္း ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ငါ့ကို အၿမဲေအာ္ေဟာက္ ေနတဲ့ဟာ ေတြလို႔ စိတ္ထဲကေရရြတ္ၿပီး ၀န္မင္း ေစ်းသူေစ်းသားေတြ အတြက္ အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္မယ္ဆိုၿပီး ေၾကျငာခိုင္းတယ္။
၀န္မင္းလည္း ဘုရင္မင္းျမတ္အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္မယ္ အားလံုးၿငိမ္ ဆိုၿပီးအမိန္႔ ထပ္ခ်တယ္။ လူေတြအားလံုးၿငိမ္ေတာ့မွ ဘုရင္ႀကီးက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဆိုတာ ေျမႀကီးေပၚကရတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္သလို ေရထြက္ပစၥည္းဆိုတာ ကလည္း ေရထဲက အလကားဖမ္းလို႔ရတာ မို႔လို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြကို ေရာင္းခ်ျခင္း မျပဳရဘူး။ ေစ်းထဲမွာ အခမဲ့ေပးရမယ္ လို႔အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္လိုက္တယ္။
၀က္သားေရာင္းတဲ့ အဟုတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမာင္မင္းက ဥပတိရုပ္နဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့အတြက္ ေစ်းေခါင္းလုပ္ရမယ္ ဆိုၿပီးမိန႔္တယ္။ ေဘးက ၀န္ႀကီးတစ္ပါးက ဒီေစ်းမွာ အရင္ဘုရင္အဆက္ဆက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေစ်းေခါင္းရွိၿပီးသားလို႔ ဘုရင္ႀကီးကို သတိေပးလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးက ေစ်းေခါင္းရွိၿပီးသားဆိုရင္ ေမာင္မင္းက ေစ်းေခါင္းခ်ဳပ္ ႀကီးလုပ္ရမယ္လို႔ ထပ္မိန္႔တယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေစ်းက တစ္ခုတည္းရွိတာ ေစ်းေခါင္းခ်ဳပ္ဆိုတာ မရွိသင့္ပါဘူးလို႔ ၀န္ႀကီး တစ္ပါးက ေလွ်ာက္ တယ္။ ငျပားက ၀န္မင္း အခုငါဟာဘုရင္ျဖစ္တယ္ ငါ့သေဘာက် လုပ္တာ၊ ေမာင္မင္းမနက္ျဖန္ကစၿပီး ၀န္ႀကီးမလုပ္နဲ႔လို႔ ငါေျပာရင္ ေမာင္မင္း၀န္ႀကီးဟုတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ပါးစပ္ပိတ္ထားပါလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီ၀န္ႀကီးလည္း ငါပါဒုကၡထဲပါေတာ့မွာပဲ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ပိတ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ရတနာသိကၡေစ်းေတာ္ႀကီးမွာ အဟုတ္က ေစ်းေခါင္းခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္လာၿပီး အ၀င္းတို႔ကေတာ့ အလွဴ ရွင္ေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။
တိုင္းခန္းလွည့္ရတဲ့ အရသာကိုသိသြားတဲ့ ငျပားလည္း တေန႔တေန႔ ဟိုသြားမယ္၊ ဒီသြားမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ တေနရာေရာက္ရင္ ဥပေဒ တစ္မ်ဳိးထုတ္ျပန္တာေတြလုပ္လာတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ေတာ္ ေတာ္စိတ္ညစ္ေနခဲ့တယ္။ တရက္မွာေတာ့ တိုင္းခန္းလွည့္မယ္ ဆို လာလို႔ ၀န္ႀကီးေတြ လည္းႀကိဳတင္တိုင္ပင္ ထားတဲ့အတိုင္း ရာသီ ဥတုကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဘုရင္ကိုအျပင္မထြက္ဖို႔ တားၾက တယ္။
ငျပားကေရခ်ိန္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္လို႔ တိုင္းခန္းမလွည့္ရင္ ျပင္းစရာ ေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္မယ္ဆိုၿပီး အပ်ဳိေတာ္ေတြ နဲ႔ ၀န္ႀကီးေတြကိုႏွစ္ပါးသြား ကခိုင္းတယ္။ ဘုရင့္ အမိန္႔ဆိုေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြလည္းကရေတာ့တာေပါ့။ ၀န္ႀကီးေတြလည္း ကၿပီးသြားလို႔ ေမာေနၾကၿပီး အနားယူမယ္လုပ္တုန္း ေနာက္ထပ္အမိန္႔ တစ္ခု ထပ္ထုတ္တယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ နပမ္းလံုးရမယ္။ ရႈံးတဲ့သူက မ်က္ႏွာ ကိုထံုးနဲ႔သုတ္ရမယ္။ အႏိုင္ရတဲ့ ၀န္မင္းကို ဘုရင္ရွာေဖြရင္သံုးတဲ့ ဗ်ဳိင္းႀကီးကို ဆုေတာ္အျဖစ္ခ်ီးျမွင့္မယ္ ဆိုၿပီးမိန္႔တယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ လည္း ဘုရင့္အမိန္႔မလြန္ ဆန္ႏိုင္တာနဲ႔ ႀကီးေကာင္ ႀကီးမားေတြနဲ႔ နပမ္းသတ္ခဲ့ၾကတယ္။ နန္းေတာ္တစ္ခု လံုးလဲ ထံုးေတြနဲ႔ ျမင္လို႔ ေတာင္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အႏိုင္ရတဲ့ ၀န္မင္းလည္း ဗ်ဳိင္းႀကီးကိုဆု အျဖစ္ရရွိလိုက္တယ္။ ဆုရတဲ့၀န္ႀကီးက ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာရတာ မင္းေၾကာင့္လို႔ဆိုၿပီး ဗ်ဳိင္းႀကီးကိုတိုင္နဲ႔ ရိုက္သတ္ လိုက္တယ္တဲ့။
ဒါကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ဗရုတ္ သုတ္ခ ျဖစ္ရတဲ့ ဟာသေလးတစ္ခုပါ။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္တိုင္းျပည္ ဒုကၡတြင္းထဲေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား၊ ဦးေဆာင္သူ ေၾကာင့္လား၊ ဗ်ဳိင္းနား လိုက္တဲ့ ငျပား အသိစိတ္ရွိၿပီး တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္ တိုင္းျပည္ ေကာင္းသြားႏိုင္တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာလက္ရွိအစိုးရဟာ ျပည္သူလူထုဆႏၵနဲ႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ အစိုးရျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ လိုခ်င္တက္မက္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႔လည္း တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ကံၾကမၼာဟာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ေပၚမွာ မွီတည္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ားနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ရပ္တည္ ႏိုင္လာေတာ့မယ္လို႔လဲ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ တိုင္းျပည္ ဆက္လက္ဆင္းရဲေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲတာ ခ်မ္း သာတာဟာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔မသက္ဆိုင္ပဲ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔သာသက္ဆိုင္ တယ္လို႔ လက္ခံေပးရပါလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္…… ။
ဟန္စိုး
15-8-2016
No comments:
Post a Comment