12 feb. 2017သမိုင္း ရွင္းတမ္းႏွင့္ ဘယ္သူ ေတြက ပင္လံုကို သစၥာေဖာက္ သလဲAung Aung Myint shared a post to your Timeline.
Zai Wa Mung Wawhkyung with Ko Kyaw and 49 others.
သမိုင္း ရွင္းတမ္းႏွင့္ ဘယ္သူ ေတြက ပင္လံုကို သစၥာေဖာက္ သလဲ
ဂ်ပန္က ဘားမားကုိ သိမ္းလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မူလကဖြဲ႕စည္းေပးထားတဲ့ ဟန္ျပ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကို ရုပ္ေသးဘေမာ္အစိုးရရဲ႕ စစ္တပ္ဗမာ့အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ဆိုၿပီး ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းၾကိဳးကိုင္ၿပီး 1 August 1943 မွာ State of Burma နာမယ္နဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႕အျဖစ္သတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။
ဂ်ပန္က ဘားမားကုိ သိမ္းလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မူလကဖြဲ႕စည္းေပးထားတဲ့ ဟန္ျပ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကို ရုပ္ေသးဘေမာ္အစိုးရရဲ႕ စစ္တပ္ဗမာ့အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ဆိုၿပီး ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းၾကိဳးကိုင္ၿပီး 1 August 1943 မွာ State of Burma နာမယ္နဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႕အျဖစ္သတ္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။
1945 မတ္လ ၁ရက္ ဂ်ပန္ေခတ္အလြန္မွာ ဦးႏုဥကၠဌအျဖစ္ေခါင္းဆာင္တဲ့ ဖဆပလ
တပ္ေပါင္းစုေပၚထြက္လာၿပီး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရး ကမ္ပိန္းေတြအၾကီးအက်ယ္
လုပ္ၾကတယ္။
(အဂၤလိပ္ေခတ္ျပန္ေရာက္မွ ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္ၾကတာကို ႏိုင္ငံေရးအရ ဘယ္လိုနားလည္ေပးၾကမလဲ။ သူရဲေခါင္းလို႕သတ္မွတ္ႏိုင္မလား။
အဂၤလိပ္ေပးမယ့္လြတ္လပ္ေရးကို ျပည္တြင္းအဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးက ႏိုင္ငံေတာ္လူသတ္မႈၾကီးျဖစ္ၾကတဲ့အဆင့္အထိသူရကိုယ္ရ လုေနၾကခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကိုဆန္႕က်င္တာမဟုတ္ဘဲ စစ္ရႈံးလို႕အာဏာလက္လြတ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ကို ဆန္႕က်င္ျပတာဟာ ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရးမဟုတ္ပါဘူး။ မရွိေတာ့တာကို ဆန္႕က်င္တယ္ဆိုတာက စိတ္ဓါတ္အရ သေဘာတရားအရဘဲဆန္႕က်င္ဖို႕လိုတာပါ။
လက္ေတြ့ႏိုင္ငံေရး ကမ္ပိန္းေတြလုပ္ဖို႕ လံုး၀မလိုအပ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ အဓိပၸါယ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ ဦးႏုနဲ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ၀င္တဲ့ ဖဆပလ ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရးမဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္ခ်စ္ေအာင္ေဘာမေရးသာလွ်င္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
သဘာ၀လြန္ မိတ္ကပ္သမိုင္းေတြသာစာအုပ္စင္မွာအျပည့္ရွိေနၾကတဲ့ သမိုင္းေလ့လာသူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး မာစတာမိုင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒျဖန္႕သမိုင္းဆရာေတြ ကေနၿပီး အဲလို ဟန္ခ်က္ညီညီ
လုပ္ၾကံျဖစ္စြက္ခ်ဲ့ကား လွီးလႊဲေရးသားၾကတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ပါအခ်က္အလက္ေတြကို အမ်ႈိက္သရိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အဆင့္က လြတ္ေအာင္ သဘ၀တၱေလာဂ်စ္သေဘာတရားကိုအေျခခံၿပီး သံသယနဲ႕ ျပန္လည္စီစစ္ၾကဖို႕လိုပါတယ္။
လက္ရွိ မီးေမာင္းထိုးျပၿပီး ခ်ိန္ရြယ္ေပးထားတဲ့ရႈေထာင့္ ေတြကေန တျခားေသာ၃၆၀ ဒီဂရီရႈေထာင့္စံုကေနျပန္လည္စီစစ္တတ္ၾကဖို႕လိုပါတယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ႏိုင္ရင္ ဒီႏိုင္ငံမွာသမိုင္းအတုေတြက အစစ္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီးတကမၻာလံုးကိုျပန္႕သြားမယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကေရးထုတ္လိုက္တဲ့ သမိုင္းလိမ္ေတြကိုဘဲ ႏိုင္ငံျခားစာနယ္ဇင္းေတြမွာေတြ႕ရွိၿပီး တခါ ဗမာလိုဘာသာျပန္ၾကရာကေန ကိုယ္ကဘဲေရးခဲ့တာကို မသိၾကေတာ့ျပန္ဘူး။ ၾကည့္ၾကပါလား ႏိုင္ငံျခားကေတာင္ အဲလို သိေနၾကတယ္ဆိုၿပီး သမိုင္းအေထာက္အထားလုပ္ၾကျပန္တယ္။
အင္တာနက္ေခတ္ဆိုေတာ့ ပိုျမန္တယ္။ သမိုင္းအတုဘဲရွိေနရင္ လက္ရွိႏို္င္ငံေရးအေျခေနအမွန္ေတြကို ေျပာင္းျပန္နားလည္ၾကလိမၼယ္။ ဒီေတာ့ ျပသနာအမွန္ကိုမသိဘူး။ မသိတာထက္ ေျပာင္းျပန္နားလည္တာေတြျဖစ္မယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနရင္ ဒီႏိုင္ငံအတြက္ အမွန္တရားျဖစ္ေပၚလာဖို႕ ေရခံေျမခံေတြေျခာက္ေသြ႕တဲ့ မိုးေခါင္ေရရွားအရပ္ေဒသတခုသာလွ်င္ ဆက္ျဖစ္ေနမယ္။ ဒီနည္းနဲ႕ ဘယ္ႏို္င္ငံမွမတိုးတက္ဘူး။မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးဟာ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာသလိုလြယ္တယ္လို႕ထင္ေနရင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ True data fact ေတြရွိေနဖို႕မလိုဘူး။ခုက လူအမ်ားစုက အဲလိုထင္ေနၾကတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာဆင္ကန္းေတာတိုးေနၾကတဲက ကာလပါဘဲ။
( ဂ်ပန္ေပးသည့္လြတ္လပ္ေရးအရ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ State of Burma အလံပံု။ထိုေခတ္တြင္ ယေန႕ဆက္လက္အသံုးခ်ေနသည့္ ဂ်ပန္ဘာသာျဖင့္ ခီမိငါေယာ့ ေခၚကမၻာမေက်သီခ်င္းကို ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္အစိုးရကအသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္ )
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ဒိုမီနီယမ္အဆင့္မလိုခ်င္ဘူး၊ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကိုေတာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သမိုင္း context ေတြနဲ႕ ယွဥ္ၿပီးေဖၚျပရရင္ေတာ့ ဒီစကားကို ေလသံမာမာနဲ႕ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ သူတို႕ ဖဆပလ အုပ္စု ျပဳစုေရးသားထားတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုလႊာ Proposal အရ လန္ဒန္မွာ လူယဥ္ေက်းေတြရဲ့ ဂိုက္မ်ဳိးနဲ႕ေလခ်ဳိေသြးခဲ့တာပါ။
အဲဒီတုန္းကဗမာ့အေနအထားက အဂၤလိပ္ကိုသြားၿပီး ေလသံမာလို႕ရေလာက္တဲ့ ဘာဘက္ဂေရာင္းမွရွိမေနဘူး။ ဂ်ပန္စစ္ရႈံးလို႕ နလံမထူရဲေတာ့တဲ့ကာလျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သမိုင္းေလ့လာသူမ်ားမ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႕။
အဂၤလိပ္က လြတ္လပ္ေရးမေပးႏိုင္ဘူး တိုက္ခ်င္တိုက္ဆိုၿပီး စိန္ေခၚခဲ့ရင္ ဗမာက ဘာနဲ့တိုက္မလဲ။ ဘေမာ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဘီအဲန္ေအအျဖစ္ေျပာင္းသြား တဲ့ဘီအိုင္ေအဟာ ခုေခတ္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္လို ၾကည္း၊ေရ၊ေလ တပ္မၾကီးေတြရွိေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီတပ္ေတြအားလံုးဟာ ကရင္၊ကခ်င္၊ ခ်င္း တပ္မႈးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၿဗိတိသွ် ဘားမားတပ္မေတာ္ျဖစ္ေနတုန္းဘဲ။
ဒီေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက အဂၤလိပ္ကတိုက္ယူမွေပးမယ္လို႕ေျပာလာရင္ ဘာနဲ့တိုက္မလဲ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ အလုပ္သမားသပိတ္ စတာေတြက လြတ္လပ္ေရးယူလို႕ရတဲ့ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအဆင့္အတန္းရွိေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လက္ရွိၿဗိတိသွ်အစိုးရကို သူတို႕ေပးထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီေဘာင္ထဲကေန မၾကိဳက္ေၾကာင္းးျပတဲ့အဆင့္ဘဲရွိတာပါ။
ခုေခတ္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတိုင္းမွာေတြ႕ၾကရတဲ့ အစိုးရနဲ႕လူထုအၾကားမေျပလည္မႈ အဆင့္အတန္းမ်ုိးေလာက္ဘဲရွိေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအားေတြနဲ႕ အဂၤလိပ္ကို စစ္ေရးအရယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ဖို႕ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကိုျပန္တိုက္ရင္ ဘယ္သူကလက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြေပးမွာလဲ။
ဘယ္ႏို္င္ငံက ေနၿပီး ဂ်ပန္လို စစ္အင္အားသန္းခ်ီ အေသခံၿပီးအဂၤလိပ္ကို လာ၀င္တိုက္ေပးမွာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗမာနဲ့သိတ္ၿပီးအဆင့္အတန္းမကြာေသးတဲ့ ရုရွားတို႕
တရုတ္တို႕က ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ၾသဇာမျဖန္႕က်က္ရေသးတဲ့ကာလလဲျဖစ္ေနေတာ့ကာ သူတို႕နဲ့ဘာမွမဆိုင္တဲ့ဗမာျပည္ကိစၥမွာအရူးထၿပီး၀င္ပါၾကဖို႕မရွိဘူး။
ဒီေတာ့ ဒီလက္ေတြ႕အေနအထားေတြအရ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းမွာ အားကိုးစရာဆိုလို႕ အေမရိကန္၊အဂၤလိပ္၊ျပင္သစ္၊ ရုရွားတို႕သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ အတၱလန္တိတ္ခ်ာတာ တခုထဲရွိေနခဲ့တယ္။ဒါကိုအေက်အညက္ႏႈတ္ငံုရြတ္ၿပီး ဒီစာခ်ဳပ္ပါအတိုင္း အဂၤလိပ္ကမေသြမဖယ္ လုပ္လာဖို႕ကို စည္းရံုးဆြဲေဆာင္ေရးကလြဲၿပီး တျခားဘယ္နည္းမွမရွိဘူး။ တကယ္ပါဘဲ ျမန္မာ့သူရဲေခါင္းဆိုတာ ၀တၳဳဆရာနဲ႕သမိုင္းဆရာေပါင္းၿပီး သီဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ အႏုပညလက္ရာတခုသာလွ်င္ျဖစ္ေနတာပါ။
ဒါကို ေန၀င္းအစိုးရလက္ထက္ကေနၿပီး တကယ့္သမိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးေႏွာက္ေဆးပါေတာ့တယ္။
ဒီသမိုင္းေတြဟာ ေန၀င္းဖြခဲ့တဲ့အမ်ႈုိက္သရိုက္ေတြပါဘဲ။ သူ႕ေခတ္မွာ ရံုးတိုင္းေက်ာင္းတိုင္း ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းပံုနဲ႕သူ႕ပံုကိုနံရံမွာခ်ိတ္ၿပီးကိုးကြယ္ေစခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကို ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ မတူမတန္ဆိုၿပီး ခြဲထုတ္လိုက္ေပမဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚထားရွိတဲ့ ဗမာအမ်ုိးသားေရး၀ါဒကိုေတာ့ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆက္လက္ဆုတ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုးသမတက ရွမ္း စေရႊသိုက္၊ ဒုတိယ သမတက ဆာဘဦး တတိယက မန္း၀င္းေမာင္။ အားလံုးဟာ ဖဆပလ ပါတီ၀င္ေတြျခည္းဘဲ။ ဆိုင္ရာလူမ်ဳိးစုအဖြဲ႕အစည္းကိုယ္စားလွည္ေတြမဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ဆိုင္ရာလူမ်ဳိးစုေတြကိုလံုး၀ကိုယ္စားမျပဳခဲ့ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဗမာျပည္သားတဦးအျဖစ္ ဗမာ့လမ္းစဥ္အတြက္ ဗမာ့သမတျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္တဦးသမတျဖစ္ခဲ့သလိုေပါ့။ သူသမတျဖစ္လာလို႕ ခ်ီလီဟာဂ်ပန္႕ပိုင္နက္ျဖစ္မလာဘူး။ သူဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ကသာ ခ်ီလီပိုင္သမတျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ကရင္ေတြ၊ရွမ္းေတြ သမတျဖစ္တုန္းကလည္းအလားတူပါဘဲ။ သူတို႕ကသာလွ်င္ ပုဂိဳလ္အရဗမာပိုင္ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ ကရင့္အမ်ဳိးသားအခြင့္အေရးဆိုတာ ခုလို ကရင္တေယာက္ကို ရုပ္ျပလုပ္ၿပီး တမ်ဳိးသားလံုးအက်ဳိးကို ဘာတခုမွမေပးဘဲထားတာကို ဆိုလိုတယ္လို႕ မထင္သင့္ၾကပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းက ရွင္းျပဖို႕လိုေလာက္ေအာင္မရႈတ္ဘူး။ ရိုးရိုးေလးဘဲ။
ကရင္ျပည္နယ္မွာ ကရင့္ကိုယ္တိုင္ဥပေဒေရဆြဲခြင့္ရလား။ ဗမာ့တပ္မေတာ္အစားကရင့္တပ္မေတာ္ တရား၀င္ထားရွိလို႕ရပါသလား။
ေက်ာင္းေတြရံုးေတြမွာ ဗမာစာအစား ကရင္စာကိုသံုးခြင့္ရပါသလား။ ကရင္ျပည္ထဲက ေတာေတာင္ေ၇ေျမ ေခ်ာင္းေမ်ာင္းၿမိဳ႕ရြာေတြကို မူရင္းကရင္ဘာသာနဲ႕ေခၚဆိုခြင့္ရပါသလား။ ဗမာ့သမိုင္းအစား ကရင့္သမိုင္းကိုတရား၀င္သင္ၾကားခြင့္ရွိေနပါသလား။ ကရင္လူမ်ဳိးရဲ႕နာမယ္ေရွ႕မွာ ေစာမန္းစတာေတြကိုေရွ႕မွာ ဦးကိုအေပၚကအုပ္မထားခြင့္ရွိပါသလား။ ကရင္ျပည္ထဲက ဗမာအပါအ၀င္တျခားတိုင္းရင္းသားေတြကို ကရင့္လူဦးေရအင္အားစာရင္းထဲထည့္လို႕ရပါသလား။
ကရင့္နယ္စပ္ေဒသကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈေတြကို ကရင့္ေပၚလစီနဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ရေနပါသလား။ ဒါေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္အက်ဳိးစီးပြားမဟုတ္တဲ့ကရင္တမ်ုိးသားလံုးဆိုင္ရာအခြင့္အေရးေတြျဖစ္တယ္။ ကရင္တေယာက္ကို သမတေနရာေပးၿပီးဒါေတြနဲ့လဲလို႕မရဘူး။ သမတတေယာက္ဆိုတာ လူတေယက္သာျဖစ္တယ္ အမ်ုိးသားတရပ္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကရွင္းတယ္။
လြတ္လပ္ေရးအစမွာ ျမန္မာျပည္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကလဲ ကရင္ဘဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းကိုၾကားဖူးမွာေပါ့။ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ေလတပ္ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေတြအားလံုးလဲကရင္ခ်ည္းဘဲ။ ဒီေတာ့ ကရင္အမ်ဳိးသား အက်ဳိးဘာေတြရလာသလဲ။ ဘာမွမရပါဘူး။ သူတို႕အားလံုးဟာဗမာအစိုးရ၊ဗမာတပ္မေတာ္အတြက္အမႈထမ္းၾကတာမို႕ ကရင္အမ်ဳိးသားဆိုင္ရာအက်ုိးစီးပြားဘာတခုမွလုပ္ခြင့္မရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ငါတို႕က၇င္လူမ်ဳိးကြဆိုၿပီး ပီတိျဖစ္စရာ၊ သမတက ငါတို႕ကရင္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ၾကြားစရာအျဖစ္ထားလို႕ရတာေလးေလာက္ဘဲရွိခဲ့တယ္။ ကေလးဆန္တဲ့အလုပ္ေတြျဖစ္တယ္။ အထက္ကေျပာၿပီးတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားဆိုင္ရာအခြင့္အေရးေတြဘာမွမရဘူး။ ခုေခတ္မွာလဲ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြမွာ ျပစားခံရတဲ့ကရင္ေတြရွိပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌေနရာကိုလဲေပးထားပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြလဲရွိပါတယ္။
ဒီလူေတြက ျမန္မာစစ္တပ္ေတြကရင္ျပည္ကိုသိမ္းပိုက္စိုးမိုးထားတဲ့ အျဖစ္ကုိ ဘာတခုမွ မကန္႕ကြက္ဘူး။ သူတို႕ကရင္ျဖစ္လို႕ ကရင္အမ်ဳိးသားဆိုင္ရာဘာအက်ုိးစီးပြားေတြျဖစ္ထြန္းသလဲဆိုတာကို ဆန္းစစ္ပါ။
လြတ္လပ္ေရးကာလတုန္းကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕အဖြဲ႕မွာမန္းဘခိုင္ဆိုတဲ့ ကရင္တဦးပါ၀င္တာနဲ႕ ကရင္အားလံုးဟာ သူတို႕အဖြဲ႕လက္ေအာက္မွာရွိေနတယ္ဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေတာ့ အဂၤလိပ္က ကရင္ကိုသီးသန္႕လြတ္လပ္ေရးေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးအက်ဳိးစီးပြားဆိုတာ ပုဂၢိဳလ္ေရးမဟုတ္ဘူး။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးေလးကိုေျမွာက္ၿပီး အမ်ဳိးသားတရပ္လံုးအက်ဳိးစၤီးပြားနဲ႕လဲလို႕မရႏိုင္ဘူး။ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။
ဦးေအာင္ဆန္းနဲ႕ တိုင္းရင္းသားေတြ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ
ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ပုဂၢလိက ဆိုင္တဲ႕ကိစၥအေပၚမွာ ခ်ဳပ္တာမဟုတ္ဘူးေလ
ဦးေအာင္ဆန္းက ဗမာအမ်ိဳးသားေတြကို ကိုယ္စားျပဳပီး ခ်ဳပ္တာမလား
အာ့ေႀကာင့္ ေနာက္လူေတြက ဦးေအာင္ဆန္း မရွိေတာ့လို႔ ဒီကတိေတြ မတည္နိုင္ဘူးဆိုလဲ စာခ်ဳပ္အသစ္ထပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ ညီလာခံထပ္ေခၚေပါ့
မတည္နိုင္ဘဲ ကတိေတြေပး လူလိမ္ပဲအေျပာခံရမွာေပါ့ဟ ။
ဆိုပါစို႕ ၁၀ နွစ္ေနရင္ ခြဲထြက္ခြင့္ကိစၥ
လြတ္လပ္ေရးရပီး ဆယ္နွစ္အႀကာ ၁၉၅၈ မွာ စစ္တပ္က အာဏာေကာက္သိမ္းပီး အိမ္ေစာင့္ပါတယ္လုပ္တာ
အာဏာသိမ္းပံုကလဲ အဆန္း
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က စစ္တပ္က ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတြ နဲ႕ညွိႏႈိင္းပီး အသိမ္းခံလိုက္တာ
ဦးနုႀကီးကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္
ဗိုလ္ေနဝင္းက အႀကပ္ကိုင္လို႕ သူက တိုင္းျပည္မနာရေအာင္ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႕ ညီေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာပါတဲ႕
အင္မတန္မွ မတတ္သာတဲ႕အေျခအေန မို႕ပါတဲ႕
ဒါဆို ၁၉၆၂ မွာ အာဏာသိမ္းေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္း မလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႕ ထင္ေနရွာတာ
ဒါဆို ၅၈ အာဏာလႊဲတာ နုႀကီးနဲ႕ ေနဝင္း ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ႕ ဇာတ္လမ္းလား လြတ္လပ္ေရးရပီး ၁၀ နွစ္ျပည့္တာႀကီးနဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေလ
ဗိုလ္ေနဝင္းဆိုးလြန္းလို႕ အာဏာသိမ္းတာ ဗိုလ္ေနဝင္းေလာဘ တခုေႀကာင့္လို ပံုေဖာ္လာတာ
ငါေတာ့ မယံုဘူး
၅၈ မွာ ညီလာခံ ထပ္ေခၚရမွာကိုေႀကာက္လို႕ တပ္ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းလိုက္တာ
၁၉၅၈ အာဏာသိမ္းပြဲရဲ႕ တျခားမ်က္နွာစာက စရေအာင္
၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဟာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ ကတိေတြကို မျဖည့္စြမ္းနိုင္ဘူး
ဒါကို လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ဖို႕ တိုင္းရင္းသားေတြ လႊတ္ေတာ္တြင္းက တိုက္ပြဲဝင္ေပမဲ႕ ဗမာ အသာစီးယူထားတဲ႕ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မတိုးနိုင္ခဲ႕ဘူး
(၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုကို လက္ရွိလႊတ္ေတာ္မွာ ျပင္ဖို႕လုပ္မရသလိုပဲ)
ဒီေတာ့တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ျပန္ေထာက္နိုင္တာက ၁၀ နွစ္ျပည့္ရင္ခြဲထြက္ခြင့္
ခြဲထြက္ဖို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဒါအခ်က္နဲ႕ေထာက္ပီး ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို ျပင္ခိုင္းဖို႕
အဲ႕အခ်ိန္မွာ (၁၉၅၈) တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပါေလေရာ
သိမ္းရတဲ႕အေႀကာင္းက ဗိုလ္ေနဝင္းက အာဏာမက္လြန္းတာကို ဦးနုက တိုင္းျပည္မနာရေလေအာင္ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႕အညီ ဗ္ိုလ္ေနဝင္း လက္ထဲ အာဏာအပ္ပီး အိမ္ေစာင့္ခိုင္းတာတဲ႕
ဗိုလ္ေနဝင္း လူဆိုးႀကီးမို႕ ဦးနု ပညာရွိႀကီးက လွပစြာ ဒီမိုကေရစီကို ကာကြယ္တဲ႕အကြက္ေပါ့
တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းေကာ ဦးနုေကာ လူယုတ္မာေတြ
တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးရမွာကို ေရွာင္လြဲခ်င္လို႕ အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ႀကတာ
ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းတဲ႕ နိုင္ငံေရးကို ေက်ာခိုင္းဖို႕ တဖက္လွည့္နဲ႕လုပ္တာ
ဗမာ အသာစီးရေရးကို ဆက္ထိန္းခ်င္လို႕ အာဏာသိမ္းတဲ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာ
ဟုတ္ပီ ဒါဆို ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းတာကေကာဆိုရင္
ဒါက တကယ္ အာဏာသိမ္းတာ
ရုပ္ရွင္ရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး
၁၉၅၈-၆၀ အတြင္း အိမ္ေစာင့္ စစ္ဗိုလ္ေတြလုပ္တာႀကည့္ပီး
ဦးနုလန္႕သြားပီး စစ္တပ္နဲ႕ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး
တိုင္းရင္းသားေတြ နဲ႕ ညွိမွရမယ္လို႕ ယူဆပီး ညွိဖို႕ အသံလႊင့္ရံုမွာ လူစုေနတုန္း
သူေမြးတဲ႕ေမ်ာက္သူ႕ျပန္ေျခာက္ခံရပီး
အာဏာသိမ္းလိုက္တာ
ဗိုလ္ေနဝင္းအေႀကာင္းျပတာကလဲ ၁၉၅၈ တုန္းက ဦးနုႀကီး ႀကိတ္ပုန္းေခၚေတြ႕တုန္းက ေျပာခဲ႕တဲ႕စကားပဲ
ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျပိဳကြဲမွာ ေႀကာက္လို႕တဲ႕
ဗမာေတြ နားလည္တာက တိုင္းျပည္မြဲတာ Mismanagement နဲ႕ Corruption ေႀကာင့္ပဲတဲ႕
မွန္ပါတယ္ ဒါေပမဲ႕ မျပည့္စံုေသးဘူး
တိုင္းျပည္မြဲတာ ထိပ္ဆံုးက ခ်မွတ္တဲ႕ ဗမာအသာစီးရေရး policy ေႀကာင့္
ဒီ policy ေႀကာင့္ စစ္ဝါဒ အားႀကီးလာတာ ေခါင္းေထာင္ေနတာ
စစ္ဝါဒီေတြက ေသနတ္ျပပီး အုပ္ခ်ဳပ္ အက်င့္ပ်က္ျခစား တာေတြ က်ဴးလြန္ဖို႕ လမ္းပြင့္ခဲ႕တာ လမ္းေတြျဖဴးေနနိုင္တာ
အခု လက္ရွိအစိုးရက ပင္လံု အသစ္ေခၚေနတာပဲ
အခု ပင္လံုက ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္ေနတဲ႕ အစိုးရ ရဲ႕ ပင္လံု
တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က စြဲကိုင္ေျပာစရာ ခြဲထြက္ခြင့္ကလဲ အေရာင္မွိန္သလိုျဖစ္ေန(တကယ္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္တဲ႕ဘက္အားသာလို႕ ဥပေဒဘက္မွာ အေရာင္မွိန္သလိုရွိေနတာ
၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအရ ၂၅ % ေသာ စစ္သားေတြဟာ
ဗမာ ဗုဒၶဘာသာေတြ
လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဗမာဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ၂၅% အလိုလို ေနရာရပီးသား
ဒါဆိုမ်ွတတဲ႕ ပင္လံု ညီလာခံက ဘယ္လိုမွ ျဖစ္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး
#ျပည္ေထာင္စုျဖစ္တည္ျခင္းရဲ႕အနွစ္သာရကိုေဖာ္ေဆာင္ပါ
၁၉၄၇…ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေပၚ ယံုၾကည္မႈတခုတည္းနဲ႔ သံသယေတြကိုေက်ာ္လႊားၿပီး ဗမာျပည္မနဲ႔ လက္တြဲခဲ့ၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာဆိုရင္ လက္ဝဲအေတြး အေခၚရွိတဲ့ တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြဟာ ဗမာအေပၚသံသယႀကီးမႈျပေနတဲ့ ရွမ္းပေဒသရာဇ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ အတိုက္အခံ လုပ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတည္ေဆာက္မယ့္ ျပည္ေထာင္စုကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။
၁၉၄၆ ခု ဇန္နဝါရီလမွာက်င္းပတဲ့ ဖဆပလ ပထမညီလာခံကတည္းက လွ်ဳိ႕ဝွက္လာေရာက္ၿပီး ပူးေပါင္းေရးကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၇ ပင္လံုညီလာခံနဲ႔ ညီလာခံမတိုင္ခင္ကာလေတြမွာ ဦးတင္ဧ၊ ဦးထြန္းျမင့္ႀကီး-လင္းေခး၊ ဦးထြန္းျမင့္ေလး-ေတာင္ႀကီး၊ ခြန္ထီး၊ ခြန္ေစာ၊ ဦးေရႊအံုး၊ ဦးအုန္းေဖ၊ ဦးျမမင္း၊ ဦးထြန္းေဖ၊ ဦးေက်ာ္စိန္၊ ဦးစံေဖ၊ ဦးဘဇံတို႔ဟာ အင္မတန္တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ပူးေပါင္းေရးအတြက္ ရပ္တည္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ေအာင္ဆန္း -အက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက ကန္႔ ကြက္တဲ့ေၾကးနန္းပို႔တာကို လူထုနည္းနဲ႔ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုးႏိုင္ငံေရးအံတုမႈလုပ္၊ ပေဒသရာဇ္ေတြကိုေခ်ဖ်က္တဲ့ တန္ျပန္ ေၾကးနန္းပို႔ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေထာက္ခံခဲ့တာ သူတို႔ဘဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ပင္လံုသစၥာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ခြဲထြက္ခြင့္ကတိေပးခဲ့ေပမဲ့ ခ်င္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျပည္နယ္ေတာင္မယူခဲ့ဘဲ ခ်င္းဝိေသသ တိုင္းအဆင့္ကိုဘဲ ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဝမ္းသူေမာင္၊ မန္းတံုးႏံုး၊ လႊာမႈန္း၊ ေသာင္ဇာခုပ္၊ ကီးယိုမာန္ (ကြယ္မန္း)၊ ပြန္ဇမန္၊ ေထာင္က်င္ထန္၊ စိန္လ်န္၊ မန္းလိင္း၊ ထန္ဇာခိုင္၊ ေထာင္ဟန္း၊ ထန္ကိုခိုင္၊ လ်န္ကိုမန္း၊ အြန္ကိုမန္း၊ လက္ဆြားတို႔ဟာ ဗမာျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရးအတြက္ အခိုင္အမာရပ္တည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ၁၉၄၉ ခု ျပည္တြင္း စစ္အျပင္းထန္ဆံုး ကာလမွာ ခ်င္းတပ္မႉးတပ္သားေတြဟာ အစိုးရဘက္က ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံတိုက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ခ်င္းေခါင္း ေဆာင္ ကပၸတိန္မန္း တံုးႏံုးဟာ ဖဆပလအစိုးရအေပၚ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ လက္နက္ေရာင္းခ်မႈ ပိတ္ဆို႔ထားလို႔ အိႏၵိယကိုသြားၿပီး အစိုးရတပ္ေတြ အတြက္ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ မရရေအာင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ဗုဒၶဂါယာက ေဗာဓိေညာင္ပင္ကိုင္း ပြားေတြနဲ႔ ဗုဒၶဓာတ္ေတာ္ေတြ အေပၚယံတင္ယူလာၿပီး သေဘၤာဝမ္းထဲမွာ လက္နက္အျပည့္ သယ္လာေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ပင္လံုသစၥာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
၁၉၄၇ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ ရက္ေန႔က ကြတ္ခိုင္ နမ့္ဖတ္ကာအစည္းအေဝးမွာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြတ္ခိုင္ ဒူးဝါးခြန္ ဖုန္း၊ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္း၊ ဒူးဝါးေဇာ္ရစ္၊ ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္၊ ထင္ငါကြန္ဂ်ာ၊ ေဇာ္ေနာင္၊ ကရင္ေနာ္၊ ဒိန္ရတန္၊ ခ်ရန္ဇြန္၊ ေတာင္ဦး၊ ေဇာ္လ၊ ပံရန္းလ၊ လဘန္ဂေရာင္း (ပဒစ္လေတာင္) တို႔က ကခ်င္နဲ႔ဗမာ တၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးယူဖို႔နဲ႔ လြတ္ လပ္တဲ့ႏိုင္ငံအျဖစ္ ဗမာျပည္မႏွင့္တန္းတူျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါလဲ ပင္လံုသစၥာ ျဖစ္တယ္။
ကရင္နီျပည္မွာ ေဒသခံလူမ်ဳိးစုအာဏာပိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ သိုင္ဘဟန္၊ ေအျမေလး၊ ဦးစိန္၊ လြီးဇီ၊ မန္ႏ်ဴယယ္၊ စံေက်ာ္၊ အိုင္ ေမာင္ဦးနဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြျဖစ္တဲ့ ေစာလဝီ၊ ေစာငယ္ဒူး၊ ေစာဝဏၰ၊ ဘိုဗ်ံ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကက္သလစ္ဘာသာ ဝင္လဲဗီး တပ္တို႔က ျပည္မနဲ႔ေပါင္းဖို႔သေဘာတူၾကတယ္၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ကရင္နီမပါခဲ့ေပမဲ့ ပင္လံုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းကို ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္မနဲ႔ေပါင္းလို႔ တိုင္းရင္းသားတန္းတူအခြင့္အေရး ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ခံယူၿပီး သီးျခား ရပ္တည္ေရး ဘက္မွာေတာ့ ၾကယ္ဖိုးႀကီးေစာ္ဘြား ေစာေရႊ၊ ဘီတူရယ္၊ ေပါလု၊ ေစာအူးရယ္နဲ႔ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေတြမ်ားတယ္။ ၁၉၄၈ ၾသဂုတ္လထဲမွာ ဘီတူရယ္ကို ဘိုဗ်ံရဲ႕လဲဗီးတပ္ေတြကဖမ္းၿပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာ သတ္လိုက္လို႔ ကရင္နီေတာ္ လွန္ေရး ေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ပူးေပါင္းေရးသမား ဦးစိန္က ကရင္နီျပည္နယ္ကို ကယား ျပည္နယ္လို႔ နာမယ္ေျပာင္းဖို႔အဆိုတင္ခဲ့တာ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။ ကရင္နီဟာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာမပါခဲ့ေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပင္လံုသစၥာတည္ခဲ့တယ္။
အဲသလုိ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကေစာင့္သိခဲ့တဲ့ ပင္လံုသစၥာဆိုတာကေတာ့….
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္မထိုးခင္ ၁၉၄၇ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၆ ရက္ေန႔နဲ႔ ၇ ရက္ေန႔ေတြမွာ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ကိုယ္စား လွယ္ေတြ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္တဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြက-
– ဗမာတို႔ႏွင့္အဆင့္အတန္းတူ၊ အခြင့္အေရးတူ၊ ရပိုင္ခြင့္တူ၊ ဒီမိုကေရစီက်က် ခံစားခြင့္ ရွိရမည္။
– ကာကြယ္ေရး၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၊ မီးရထား၊ အေကာက္ေတာ္ အစရွိေသာ အားလံုးႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ကိစၥမ်ားအတြက္ အားလံုး စုေပါင္းတာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။
– ခဲြထြက္လိုက ခြဲထြက္ခြင့္ ရွိေစမည္။
ပထမႏွစ္ခ်က္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အာမခံခဲ့ၿပီး တတိယအခ်က္ကိုေတာ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ ဆံုးျဖတ္ ေပး မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
၁၂ ရက္ေန႔ခ်ဳပ္တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ရဲ႕ အဓိကအခ်က္ေတြကေတာ့-
– ဗမာျပည္မနဲ႔ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္း နယ္ေျမေလးခုပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးယူမည္၊
– ျပည္မအစိုးရအဖြဲ႔ကိုတိုးခ်ဲ႕ၿပီး ျပည္မသာမက နယ္စပ္ေဒသကိုပါ ေတာင္တန္းသားကိုယ္စားလွယ္ (အတိုင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္) ကတဆင့္ အာဏာသက္ေရာက္ေစမည္၊
– နယ္စပ္ေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ဘ႑ာေရးအပါအဝင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္ ရွိေစရမည္၊
– နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရး ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
၁၉၃၅ အေျခခံဥပေဒအရ ရခိုင္ မြန္နဲ႔ ကရင္ေဒသေတြဟာ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္းေဒသေတြလို သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစီရင္စု ေတြမ ဟုတ္ဘဲ ဗမာျပည္မအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမမွာပါေနလို႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ျပည္မအစိုးရကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဘဲ လက္မွတ္ထိုးတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္မအစိုးရဝန္ႀကီးတပါးျဖစ္တဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသား ဦးေအာင္ဇံေဝက ၁၉၄၇ ေမလ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ရခိုင္ျပည္နယ္ကိစၥတင္ျပခဲ့ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မူအရလက္ခံၿပီး ျပည္နယ္သစ္ခြင့္ျပဳေရး ပုဒ္မ ၁၉၉ ထည့္ေပးခဲ့တယ္။
ကရင္နီ (ယခု ကယားျပည္နယ္) ကေတာ့ ကင္းဝန္မင္းႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္စာခ်ဳပ္အရ ဥပေဒေၾကာင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္ တဲ့နယ္ အျဖစ္သတ္မွတ္ထားလို႔ မလြတ္လပ္ေသးတဲ့ ဗမာျပည္မ ရွမ္းျပည္ေထာင္စု ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ဆိုတဲ့နယ္ ေျမေလးခု လြတ္လပ္ေရးအတြက္ေဆြးေႏြးတဲ့ ပင္လံုညီလာခံမွာ ပါစရာမလိုခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမခ်ႏိုင္တဲ့ ဝ နယ္ နဲ႔ နာဂနယ္ေတြကိုလဲ ပင္လံုညီလာခံမွာ ဘယ္သူမွ ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ရဲ႕ရလဒ္တခုအျဖစ္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မတီ ေခၚ ရီးစ္ဝီလီယမ္ေကာ္မရွင္က ဧၿပီလ ကုန္မွာ အစီရင္ခံစာတင္သြင္းတဲ့အခါ လြတ္လပ္စြာပူးေပါင္းခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာခြဲထြက္ခြင့္ရွိဖို႔ အဓိကတင္ျပခဲ့ၿပီး ကခ်င္ ခ်င္း ကရင္ျပည္နယ္ဖြဲ႔စည္းေရးအေသးစိတ္သေဘာထားေတြ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ကရင္နီနယ္ကေတာ့ ဗမာ ျပည္လြတ္လပ္ ေရးရၿပီးမွ ႏွစ္ဖက္ညႇိႏႈိင္းဖို႔ သေဘာထားေပးခဲ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမခ်ႏိုင္တဲ့ နာဂနယ္ကို ျပည္မအစိုးရက၊ ဝ နယ္ကို ရွမ္း ျပည္အစိုးရက ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္ထားဖို႔ ေကာ္မရွင္ကအၾကံျပဳခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မေသခင္က်င္းပခဲ့တဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ကဲ့သို႔ သေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီ လာခံမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကိုအတည္ျပဳေပးခဲ့တယ္။ ခြဲထြက္ခြင့္ရွိတဲ့ ‘ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္’ နဲ႔ ‘ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ရျပည္ နယ္’၊ ခြဲထြက္ခြင့္မရွိတဲ့ ‘လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္’ နဲ႔ ‘တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုအခြင့္အေရး’ ေတြသတ္မွတ္ၿပီး ျပည္နယ္သစ္ မ်ားအတြက္ ေရာ၊ ျပည္နယ္အဆင့္ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ေရးအတြက္ပါ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။
ဒါေတြနဲ႔တဆက္တစပ္တည္း ႏႈတ္ကတိေတြလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အခိုင္အမာေပးခဲ့တယ္-
“ကခ်င္အမ်ဳိးသားလူနည္းစုအေပၚ ဗမာအမ်ုိးသားအမ်ားစု အႏိုင္မက်င့္ဖို႔ လံုးဝတာဝန္ယူမည္” (၂၈-၁၁-၁၉၄၆)
“ျပည္ေထာင္စုဗမာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္နယ္တခုအျဖစ္ပါဝင္ပါက ကရင္နီျပည္သည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အျပည့္အဝ ရွိေစရ မည္၊ ကရင္နီျပည္တြင္းေရးကို ဗမာက လံုးဝဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မည္မဟုတ္၊ ကရင္နီျပည္အေရးကို ကရင္နီ ျပည္သူျပည္သား မ်ားကသာ တိုက္႐ိုက္ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိေစရမည္” (၂၃-၁၂-၁၉၄၆)
“ေတာင္တန္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္း ဗမာကြၽန္အျဖစ္ မျဖစ္ေစရ” (၁၀-၂-၁၉၄၇)
“ေတာင္တန္းေဒသတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား စိုးရိမ္စရာအလ်ဥ္းမရွိပါႏွင့္။… [ပင္လံုစာခ်ဳပ္] (Not only the letter of agreement) ဒီစာသေဘာကို က်ေနာ္တို႔သေဘာတူညီလာခဲ့တာတင္မကဘဲ က်ေနာ္တို႔မွ (The spirit of agreement) သေဘာတူညီလာခဲ့တာကို၊ ၿပီးေတာ့ဒီအတိုင္းဘဲ ဒီတိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ လုပ္မွာပါဘဲဆိုတာ ေတာင္တန္းကိုယ္စား လွယ္မ်ားကို တိတိလင္းလင္းနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေပးထားေသာကတိ၊ နားလည္ ၿပီးသားသေဘာတူညီခ်က္ မ်ားကို နယ္ခ့်ဲသမားလို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းမလုပ္ပါဘူး။ ဒီလိုေပးထားေသာကတိ၊ နားလည္ ၿပီးသားသေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္မွာလား သံသယရွိတဲ့လူေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ Sense of honour, sense of self-respect, sense of pride ကို ေစာ္ကားတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ယူဆပါတယ္။…
လက္တလံုးျခားလိမ္တဲ့နည္းနဲ႔လဲ က်ေနာ္တို႔မလုပ္ပါဘူးဆိုတာ အတိအလင္း နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္” (၁၆-၆-၁၉၄၇)
သခင္ျမ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ ဖဆပလထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္) ကလည္း ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ေရႊ သိုက္ ကို တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ကတိေပးခဲ့တယ္-
“ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားမ်ားဟာ လူမ်ိဳးငယ္ဆိုၿပီး ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားလုပ္တာ မျဖစ္ေစရပါဘူး” (၁၃-၆-၁၉၄၇)
ဒါေပမဲ့…
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရၿပီးေနာက္လုပ္တဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာေတာ့ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီလာခံ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေတြကို ဆင္ေျခဆင္လက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖဳတ္ပစ္ ပယ္ပစ္ၿပီး မလိမ့္တပတ္လုပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပူးေပါင္းေရးဘက္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ပင္လံုကိုသစၥာရွိရွိနဲ႔ ဆက္လက္ရပ္တည္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္မ ေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ သူတို႔လို ပင္လံုသစၥာတည္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၄၈ ခု လြတ္လပ္ေရး ဒီဘက္ပိုင္း ဆယ္စုႏွစ္တခု ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္မွာ ပကတိလက္ေတြ႔ဘဝရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္မႈ ေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကႏိုးထလာခဲ့ၾကတယ္။ ဦးထြန္းျမင့္စကားအတိုင္းေျပာရရင္ ျပည္နယ္မ်ား ေမ်ာက္ေလာင္းျဖစ္ သြားခဲ့တာကို သေဘာေပါက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ၁၉၄၇-၄၈-၄၉ ကာလတံုးက ပင္လံုကိုသစၥာရွိခဲ့သူေတြဟာ ၁၉၆၀-၆၁-၆၂ ခုႏွစ္ေတြမွာ ပင္လံုသစၥာကို မူလအတိုင္းထပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။
ပင္လံုညီလာခံမွာ ကိုယ္တိုင္မပါခဲ့ေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ဖဆပလအစုိးရထဲမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရဝမ္မ်ဳိး ႏြယ္စုဝင္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဇန္ထားဆင္ဟာ KIA မေပၚခင္ ၁၉၅၈ ခုကတည္းက “ဒီမိုကေရစီေျပာင္းျပန္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ ထုတ္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို ေျပာခဲ့၊ ေထာက္ခံအားေပးခဲ့တယ္။ (ရဝမ္လူမ်ဳိးစုေတြဟာ ျပည္မနဲ႔ ပူးေပါင္းေရးကို အျမဲလိုလားတယ္၊ KIA နဲ႔ ဖက္ဒရယ္ဝါဒကို အျမဲဆန္႔က်င္တယ္လို႔ စစ္အာဏာရွင္ဘက္သားေတြက ထိုးခြဲေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။)
၁၉၄၇ ပင္လံုညီလာခံတံုးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေထာက္ခံၿပီး ျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရး ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့အထဲက ဦးတင္ဧ၊ ဦးထြန္းေဖ၊ ခြန္ထီး၊ ဦးထြန္းျမင့္ေလး၊ ဦးၾကာပု၊ ဦးျမမင္း၊ ဦးေက်ာ္စိန္ တို႔ဟာ မူလပင္လံုကိုသစၥာရွိတဲ့ အေနနဲ႔ ၁၉၆၁ ေတာင္ႀကီး ဖက္ဒရယ္မူေရးဆြဲခ်မွတ္ရာမွာ ေရွ႕တန္းကပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေစာ္ဘြားေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆန္႔ က်င္ၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အင္မတန္တက္ႂကြခဲ့တဲ့ ဦးထြန္းျမင့္ဟာ ၁၉၅၂ ခုကတည္းက ကူမင္တန္အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ျပည္မအစိုးရက ရွမ္းျပည္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးခ်တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကန္႔ကြက္ခဲ့တာျဖစ္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးစြက္ဖက္မႈႀကီးလို႔ စြပ္စြဲ ႐ႈတ္ခ်ခဲ့တယ္။
၁၉၆၁ ခု ဇြန္လ ေတာင္ႀကီးညီလာခံရဲ႕ ဖက္ဒရယ္မူစာတမ္းဟာ ဦးတင္ဧ (ရွမ္းျပည္) လက္ရာလို႔ ေျပာရင္ရႏိုင္တယ္။ ဦးတင္ ဧ ရန္ကုန္မွာ ျမန္မာစာဘာသာျပန္စာတည္းမွဴးလုပ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ စာအုပ္စာတမ္းအခ်က္ အလက္ ေကာင္းေကာင္းရွာေဖြေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဦးထြန္းျမင့္လက္ထဲထည့္ေပးခဲ့လို႔ ဦးထြန္းျမင့္က သတင္းစာမွာ “ျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွ တန္းတူေသာရွမ္းျပည္” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီး တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဦးထြန္းျမင့္က ဖက္ဒရယ္ မင္းသားဆိုရင္ ဦးတင္ ဧက ဒါ႐ိုက္တာ/ဇာတ္ညႊန္းလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဦးတင္ဧဟာ ေတာင္ႀကီးညီလာခံတက္ဖို႔ နာမည္စာရင္းပါၿပီး ခံုေနရာေတာင္ ကပ္ျပီးသားျဖစ္ေပမဲ့ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းျဖစ္ေနေတာ့ အစိုးရဆီခြင့္တင္တာ ညစ္ထားခံရၿပီး ခြင့္မရလို႔ မတက္လိုက္ရ တာျဖစ္တယ္။
၁၉၄၇ ခု ပင္လံုညီလာခံတံုးက ဗမာျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရး ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူေတြျဖစ္တဲ့ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဒူးဝါးခြန္ဖုန္း၊ ဒူးဝါး ေဇာ္ရစ္နဲ႔ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္းတို႔ဟာ ၁၉၆၁ ခုမွာ မူလပင္လံုကို သစၥာရွိရွိ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖက္ဒရယ္မူကို ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ၁၉၄၉ ခုတံုးက ပင္လံုသစၥာေၾကာင့္ ရန္ကုန္အစိုးရကိုကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ကပၸတိန္မန္းတံုးႏံုးဟာလဲ ေတာင္ႀကီးညီလာခံမွာ ဖက္ဒရယ္မူကို ခိုင္ခိုင္မာမာေထာက္ခံခဲ့သလုိ၊ ကရင္နီျပည္နဲ႔ျပည္မ ပူးေပါင္းေရးကိုု အမာခံရပ္တည္ခဲ့လို႔ ကရင္နီျပည္သား အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္သတ္တဲ့ျဖတ္တဲ့အဆင့္ထိေရာက္ေစခဲ့တဲ့ ေစာဝဏၰ၊ ေစာငယ္ဒူး၊ ေစာလဝီ၊ ဦးစိန္တို႔ဟာလဲ ဖက္ဒရယ္မူကို ျပတ္ျပတ္သားသားေထာက္ခံလာၾကတယ္။
ဒါ့အျပင္ ပင္လံုမွာမပါခဲ့တဲ့ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားထဲက ဗံုေပါက္သာေက်ာ္၊ ဦးသာထြန္းနဲ႔ ေမာင္ဦးေက်ာ္၊ ကရင္တိုင္းရင္း သားထဲက ေဒါက္တာေစာလွထြန္း၊ ေစာဘရင္နဲ႔ ေစာသင္းစိန္၊ မြန္တိုင္းရင္းသားထဲက မြန္ဖိုးခ်ဳိ၊ ႏိုင္ေငြသိန္းနဲ႔ ႏိုင္ဘေစာ၊ အင္းသားတိုင္းရင္းသားထဲက ဦးစိုးေမာင္၊ ဦးလြန္း၊ ဦးခ်စ္ဦး၊ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားထဲက ဦးလွေဖ၊ ဦးျဖဴနဲ႔ ဦးေက်ာ္စိန္တို႔ဟာလဲ ဖက္ဒရယ္မူ (ေခၚ) ေတာင္ႀကီးမူကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။
ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္ ဗံုေပါက္သာေက်ာ္၊ မြန္ေခါင္း ေဆာင္ ႏိုင္ေငြသိန္း၊ ပအိုဝ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေဖတု႔ိဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနရာက ၁၉၅၈ ခုမွာ လက္နက္ နဲ႔ ဒီမိုကေရစီလဲေရးအစီအစဥ္ေအာက္ လက္နက္ခ်ခဲ့သူေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဖက္ဒရယ္မူကို တက္တက္ႂကြႂကြေထာက္ခံ ပါဝင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာေစာလွထြန္းနဲ႔ မြန္ဖိုးခ်ုိတို႔ကေတာ့ ကရင္နဲ႔မြန္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေတြကို စက တည္းကဆန္႔က်င္ခဲ့ၿပီး ျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရးကို ရပ္တည္ခဲ့သူေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရတာလဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာလာ၊ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးကလဲ ကင္းမဲ့ေနဆဲျဖစ္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္မူကို ေတာင္းဆိုတဲ့ထဲပါလာတယ္။
၁၉၆၁-၆၂ မွာ ဖက္ဒရယ္မူကိုဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ တိုင္းရင္းသားလက္တဆုပ္စာကေတာ့ KNU လက္နက္ခ် ေအစိုးျမင့္၊ ကခ်င္ ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္၊ ခ်င္း ဇာရဲလ်န္နဲ႔ ရွမ္း ဦးထြန္းေအး (နမ့္ခမ္း) ေလာက္ဘဲရိွခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ေနာက္ပိုင္း မွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕သူေကာင္းျပဳမႈကို ခံခဲ့ၾကရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ပင္လံုသစၥာကို ေဖာက္ဖ်က္ ခဲ့ၾကတဲ့သမိုင္းဝင္သြားတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အမာခံရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္ခဲ့သူ အင္းသားတိုင္းရင္းသားလဲျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ဧ (ရွမ္းျပည္) က “ယခု အခါ တြင္ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနသူမ်ားသည္ ယခင္ တကသေခါင္းေဆာင္ဘဝကသေဘာထားမ်ဳိး၊ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္ဘဝက သေဘာထားမ်ဳိးမွေသြဖီသြားၾကျပီ။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္စဥ္က ျပည္နယ္မ်ားအေပၚ ထားရိွေသာကတိမ်ား၊ စိတ္ဓာတ္မ်ားကိုေဖာက္ဖ်က္သြားၾကျပီဟု ယူဆေနၾကေလသည္။ ရွမ္းျပည္သည္ ျပည္နယ္ တနယ္ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ဆံုး႐ံႈးေနျပီ။
ဤအေျခအေနအတိုင္းသာ ဆက္သြားပါက မည္သည့္အခါမွ် လူေမႊးလူေတာင္ေပါက္ကာ ဖံြ႕ ၿဖိဳးတိုးတက္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆေနၾကေတာ့ေခ်ျပီ။ ထိုေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္ရိွ အစိတ္အပိုင္းအသီးသီးတြင္ မေက်နပ္ မႈမ်ား၊ ဝမ္းနည္းစိတ္ပ်က္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လ်က္ရိွေပသည္။ အခ်ဳိ႕မခံမရပ္နိုင္ ေတာ့ေသာအစိတ္အပိုင္းကမူ လက္နက္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ယူမွရေတာ့မည္ဟုပင္ သေဘာေပါက္ကာ ေတာ္လွန္တိုက္ ခိုက္စျပဳလ်က္ရိွေပျပီ” လို႔ ၁၉၆၁ ခု ဇန္နဝါရီလမွာ ပင္လံုသစၥာနဲ႔ သံုးသပ္ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါေတြကုိၾကည့္ရင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္လက္မွတ္ထိုးခဲ့သူေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ရင္ထဲ အသည္း ထဲက ေထာက္ခံခဲ့သူေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဖက္ဒရယ္မူ (ေခၚ) ရွမ္းမူ (ေခၚ) ေတာင္ႀကီးမူဖက္ဒရယ္စနစ္ကို တက္တက္ ႂကြႂကြေထာက္ခံ ေတာင္းဆိုသူေတြ ျဖစ္လာသလဲ၊
ဖက္ဒရယ္စနစ္ရပ္ခံသူေတြဟာ လူမ်ဳိးေရးအျမင္က်ဥ္း ေျမာင္းသူေတြလား၊ ထိုက္သင့္တဲ့တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးလိုလားသူေတြလား၊ ဘယ္သူေတြက ပင္လံုကို အမွန္တကယ္သစၥာရွိၿပီး ဘယ္သူ ေတြက ပင္လံုကို သစၥာေဖာက္သလဲ၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။
အဂၢ ၊ အင္ဂြန္ဂ်ာဝါ ၊ ခြန္ဂါမဏိ
(အဂၤလိပ္ေခတ္ျပန္ေရာက္မွ ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္ၾကတာကို ႏိုင္ငံေရးအရ ဘယ္လိုနားလည္ေပးၾကမလဲ။ သူရဲေခါင္းလို႕သတ္မွတ္ႏိုင္မလား။
အဂၤလိပ္ေပးမယ့္လြတ္လပ္ေရးကို ျပည္တြင္းအဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးက ႏိုင္ငံေတာ္လူသတ္မႈၾကီးျဖစ္ၾကတဲ့အဆင့္အထိသူရကိုယ္ရ လုေနၾကခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကိုဆန္႕က်င္တာမဟုတ္ဘဲ စစ္ရႈံးလို႕အာဏာလက္လြတ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ကို ဆန္႕က်င္ျပတာဟာ ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရးမဟုတ္ပါဘူး။ မရွိေတာ့တာကို ဆန္႕က်င္တယ္ဆိုတာက စိတ္ဓါတ္အရ သေဘာတရားအရဘဲဆန္႕က်င္ဖို႕လိုတာပါ။
လက္ေတြ့ႏိုင္ငံေရး ကမ္ပိန္းေတြလုပ္ဖို႕ လံုး၀မလိုအပ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ အဓိပၸါယ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္ ဦးႏုနဲ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ၀င္တဲ့ ဖဆပလ ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ဂ်ပန္ဆန္႕က်င္ေရးမဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္ခ်စ္ေအာင္ေဘာမေရးသာလွ်င္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။
သဘာ၀လြန္ မိတ္ကပ္သမိုင္းေတြသာစာအုပ္စင္မွာအျပည့္ရွိေနၾကတဲ့ သမိုင္းေလ့လာသူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး မာစတာမိုင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး၀ါဒျဖန္႕သမိုင္းဆရာေတြ ကေနၿပီး အဲလို ဟန္ခ်က္ညီညီ
လုပ္ၾကံျဖစ္စြက္ခ်ဲ့ကား လွီးလႊဲေရးသားၾကတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ပါအခ်က္အလက္ေတြကို အမ်ႈိက္သရိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အဆင့္က လြတ္ေအာင္ သဘ၀တၱေလာဂ်စ္သေဘာတရားကိုအေျခခံၿပီး သံသယနဲ႕ ျပန္လည္စီစစ္ၾကဖို႕လိုပါတယ္။
လက္ရွိ မီးေမာင္းထိုးျပၿပီး ခ်ိန္ရြယ္ေပးထားတဲ့ရႈေထာင့္ ေတြကေန တျခားေသာ၃၆၀ ဒီဂရီရႈေထာင့္စံုကေနျပန္လည္စီစစ္တတ္ၾကဖို႕လိုပါတယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ႏိုင္ရင္ ဒီႏိုင္ငံမွာသမိုင္းအတုေတြက အစစ္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီးတကမၻာလံုးကိုျပန္႕သြားမယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကေရးထုတ္လိုက္တဲ့ သမိုင္းလိမ္ေတြကိုဘဲ ႏိုင္ငံျခားစာနယ္ဇင္းေတြမွာေတြ႕ရွိၿပီး တခါ ဗမာလိုဘာသာျပန္ၾကရာကေန ကိုယ္ကဘဲေရးခဲ့တာကို မသိၾကေတာ့ျပန္ဘူး။ ၾကည့္ၾကပါလား ႏိုင္ငံျခားကေတာင္ အဲလို သိေနၾကတယ္ဆိုၿပီး သမိုင္းအေထာက္အထားလုပ္ၾကျပန္တယ္။
အင္တာနက္ေခတ္ဆိုေတာ့ ပိုျမန္တယ္။ သမိုင္းအတုဘဲရွိေနရင္ လက္ရွိႏို္င္ငံေရးအေျခေနအမွန္ေတြကို ေျပာင္းျပန္နားလည္ၾကလိမၼယ္။ ဒီေတာ့ ျပသနာအမွန္ကိုမသိဘူး။ မသိတာထက္ ေျပာင္းျပန္နားလည္တာေတြျဖစ္မယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနရင္ ဒီႏိုင္ငံအတြက္ အမွန္တရားျဖစ္ေပၚလာဖို႕ ေရခံေျမခံေတြေျခာက္ေသြ႕တဲ့ မိုးေခါင္ေရရွားအရပ္ေဒသတခုသာလွ်င္ ဆက္ျဖစ္ေနမယ္။ ဒီနည္းနဲ႕ ဘယ္ႏို္င္ငံမွမတိုးတက္ဘူး။မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးဟာ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာသလိုလြယ္တယ္လို႕ထင္ေနရင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ True data fact ေတြရွိေနဖို႕မလိုဘူး။ခုက လူအမ်ားစုက အဲလိုထင္ေနၾကတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာဆင္ကန္းေတာတိုးေနၾကတဲက ကာလပါဘဲ။
( ဂ်ပန္ေပးသည့္လြတ္လပ္ေရးအရ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ State of Burma အလံပံု။ထိုေခတ္တြင္ ယေန႕ဆက္လက္အသံုးခ်ေနသည့္ ဂ်ပန္ဘာသာျဖင့္ ခီမိငါေယာ့ ေခၚကမၻာမေက်သီခ်င္းကို ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္အစိုးရကအသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္ )
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ဒိုမီနီယမ္အဆင့္မလိုခ်င္ဘူး၊ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကိုေတာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သမိုင္း context ေတြနဲ႕ ယွဥ္ၿပီးေဖၚျပရရင္ေတာ့ ဒီစကားကို ေလသံမာမာနဲ႕ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ သူတို႕ ဖဆပလ အုပ္စု ျပဳစုေရးသားထားတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုလႊာ Proposal အရ လန္ဒန္မွာ လူယဥ္ေက်းေတြရဲ့ ဂိုက္မ်ဳိးနဲ႕ေလခ်ဳိေသြးခဲ့တာပါ။
အဲဒီတုန္းကဗမာ့အေနအထားက အဂၤလိပ္ကိုသြားၿပီး ေလသံမာလို႕ရေလာက္တဲ့ ဘာဘက္ဂေရာင္းမွရွိမေနဘူး။ ဂ်ပန္စစ္ရႈံးလို႕ နလံမထူရဲေတာ့တဲ့ကာလျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သမိုင္းေလ့လာသူမ်ားမ်က္ေျခမျပတ္ေစနဲ႕။
အဂၤလိပ္က လြတ္လပ္ေရးမေပးႏိုင္ဘူး တိုက္ခ်င္တိုက္ဆိုၿပီး စိန္ေခၚခဲ့ရင္ ဗမာက ဘာနဲ့တိုက္မလဲ။ ဘေမာ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဘီအဲန္ေအအျဖစ္ေျပာင္းသြား တဲ့ဘီအိုင္ေအဟာ ခုေခတ္ရွိေနတဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္လို ၾကည္း၊ေရ၊ေလ တပ္မၾကီးေတြရွိေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီတပ္ေတြအားလံုးဟာ ကရင္၊ကခ်င္၊ ခ်င္း တပ္မႈးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၿဗိတိသွ် ဘားမားတပ္မေတာ္ျဖစ္ေနတုန္းဘဲ။
ဒီေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက အဂၤလိပ္ကတိုက္ယူမွေပးမယ္လို႕ေျပာလာရင္ ဘာနဲ့တိုက္မလဲ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ အလုပ္သမားသပိတ္ စတာေတြက လြတ္လပ္ေရးယူလို႕ရတဲ့ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအဆင့္အတန္းရွိေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လက္ရွိၿဗိတိသွ်အစိုးရကို သူတို႕ေပးထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီေဘာင္ထဲကေန မၾကိဳက္ေၾကာင္းးျပတဲ့အဆင့္ဘဲရွိတာပါ။
ခုေခတ္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတိုင္းမွာေတြ႕ၾကရတဲ့ အစိုးရနဲ႕လူထုအၾကားမေျပလည္မႈ အဆင့္အတန္းမ်ုိးေလာက္ဘဲရွိေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအားေတြနဲ႕ အဂၤလိပ္ကို စစ္ေရးအရယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ဖို႕ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကိုျပန္တိုက္ရင္ ဘယ္သူကလက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ေတြေပးမွာလဲ။
ဘယ္ႏို္င္ငံက ေနၿပီး ဂ်ပန္လို စစ္အင္အားသန္းခ်ီ အေသခံၿပီးအဂၤလိပ္ကို လာ၀င္တိုက္ေပးမွာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗမာနဲ့သိတ္ၿပီးအဆင့္အတန္းမကြာေသးတဲ့ ရုရွားတို႕
တရုတ္တို႕က ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ၾသဇာမျဖန္႕က်က္ရေသးတဲ့ကာလလဲျဖစ္ေနေတာ့ကာ သူတို႕နဲ့ဘာမွမဆိုင္တဲ့ဗမာျပည္ကိစၥမွာအရူးထၿပီး၀င္ပါၾကဖို႕မရွိဘူး။
ဒီေတာ့ ဒီလက္ေတြ႕အေနအထားေတြအရ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းမွာ အားကိုးစရာဆိုလို႕ အေမရိကန္၊အဂၤလိပ္၊ျပင္သစ္၊ ရုရွားတို႕သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ အတၱလန္တိတ္ခ်ာတာ တခုထဲရွိေနခဲ့တယ္။ဒါကိုအေက်အညက္ႏႈတ္ငံုရြတ္ၿပီး ဒီစာခ်ဳပ္ပါအတိုင္း အဂၤလိပ္ကမေသြမဖယ္ လုပ္လာဖို႕ကို စည္းရံုးဆြဲေဆာင္ေရးကလြဲၿပီး တျခားဘယ္နည္းမွမရွိဘူး။ တကယ္ပါဘဲ ျမန္မာ့သူရဲေခါင္းဆိုတာ ၀တၳဳဆရာနဲ႕သမိုင္းဆရာေပါင္းၿပီး သီဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ အႏုပညလက္ရာတခုသာလွ်င္ျဖစ္ေနတာပါ။
ဒါကို ေန၀င္းအစိုးရလက္ထက္ကေနၿပီး တကယ့္သမိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးေႏွာက္ေဆးပါေတာ့တယ္။
ဒီသမိုင္းေတြဟာ ေန၀င္းဖြခဲ့တဲ့အမ်ႈုိက္သရိုက္ေတြပါဘဲ။ သူ႕ေခတ္မွာ ရံုးတိုင္းေက်ာင္းတိုင္း ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းပံုနဲ႕သူ႕ပံုကိုနံရံမွာခ်ိတ္ၿပီးကိုးကြယ္ေစခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ေန၀င္းကို ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ မတူမတန္ဆိုၿပီး ခြဲထုတ္လိုက္ေပမဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚထားရွိတဲ့ ဗမာအမ်ုိးသားေရး၀ါဒကိုေတာ့ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆက္လက္ဆုတ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္တယ္။
ပထမဆံုးသမတက ရွမ္း စေရႊသိုက္၊ ဒုတိယ သမတက ဆာဘဦး တတိယက မန္း၀င္းေမာင္။ အားလံုးဟာ ဖဆပလ ပါတီ၀င္ေတြျခည္းဘဲ။ ဆိုင္ရာလူမ်ဳိးစုအဖြဲ႕အစည္းကိုယ္စားလွည္ေတြမဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ဆိုင္ရာလူမ်ဳိးစုေတြကိုလံုး၀ကိုယ္စားမျပဳခဲ့ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဗမာျပည္သားတဦးအျဖစ္ ဗမာ့လမ္းစဥ္အတြက္ ဗမာ့သမတျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ခ်ီလီႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္တဦးသမတျဖစ္ခဲ့သလိုေပါ့။ သူသမတျဖစ္လာလို႕ ခ်ီလီဟာဂ်ပန္႕ပိုင္နက္ျဖစ္မလာဘူး။ သူဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ကသာ ခ်ီလီပိုင္သမတျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ ကရင္ေတြ၊ရွမ္းေတြ သမတျဖစ္တုန္းကလည္းအလားတူပါဘဲ။ သူတို႕ကသာလွ်င္ ပုဂိဳလ္အရဗမာပိုင္ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ ကရင့္အမ်ဳိးသားအခြင့္အေရးဆိုတာ ခုလို ကရင္တေယာက္ကို ရုပ္ျပလုပ္ၿပီး တမ်ဳိးသားလံုးအက်ဳိးကို ဘာတခုမွမေပးဘဲထားတာကို ဆိုလိုတယ္လို႕ မထင္သင့္ၾကပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းက ရွင္းျပဖို႕လိုေလာက္ေအာင္မရႈတ္ဘူး။ ရိုးရိုးေလးဘဲ။
ကရင္ျပည္နယ္မွာ ကရင့္ကိုယ္တိုင္ဥပေဒေရဆြဲခြင့္ရလား။ ဗမာ့တပ္မေတာ္အစားကရင့္တပ္မေတာ္ တရား၀င္ထားရွိလို႕ရပါသလား။
ေက်ာင္းေတြရံုးေတြမွာ ဗမာစာအစား ကရင္စာကိုသံုးခြင့္ရပါသလား။ ကရင္ျပည္ထဲက ေတာေတာင္ေ၇ေျမ ေခ်ာင္းေမ်ာင္းၿမိဳ႕ရြာေတြကို မူရင္းကရင္ဘာသာနဲ႕ေခၚဆိုခြင့္ရပါသလား။ ဗမာ့သမိုင္းအစား ကရင့္သမိုင္းကိုတရား၀င္သင္ၾကားခြင့္ရွိေနပါသလား။ ကရင္လူမ်ဳိးရဲ႕နာမယ္ေရွ႕မွာ ေစာမန္းစတာေတြကိုေရွ႕မွာ ဦးကိုအေပၚကအုပ္မထားခြင့္ရွိပါသလား။ ကရင္ျပည္ထဲက ဗမာအပါအ၀င္တျခားတိုင္းရင္းသားေတြကို ကရင့္လူဦးေရအင္အားစာရင္းထဲထည့္လို႕ရပါသလား။
ကရင့္နယ္စပ္ေဒသကုန္စည္ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မႈေတြကို ကရင့္ေပၚလစီနဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ရေနပါသလား။ ဒါေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္အက်ဳိးစီးပြားမဟုတ္တဲ့ကရင္တမ်ုိးသားလံုးဆိုင္ရာအခြင့္အေရးေတြျဖစ္တယ္။ ကရင္တေယာက္ကို သမတေနရာေပးၿပီးဒါေတြနဲ့လဲလို႕မရဘူး။ သမတတေယာက္ဆိုတာ လူတေယက္သာျဖစ္တယ္ အမ်ုိးသားတရပ္မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကရွင္းတယ္။
လြတ္လပ္ေရးအစမွာ ျမန္မာျပည္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကလဲ ကရင္ဘဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းကိုၾကားဖူးမွာေပါ့။ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ေလတပ္ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေတြအားလံုးလဲကရင္ခ်ည္းဘဲ။ ဒီေတာ့ ကရင္အမ်ဳိးသား အက်ဳိးဘာေတြရလာသလဲ။ ဘာမွမရပါဘူး။ သူတို႕အားလံုးဟာဗမာအစိုးရ၊ဗမာတပ္မေတာ္အတြက္အမႈထမ္းၾကတာမို႕ ကရင္အမ်ဳိးသားဆိုင္ရာအက်ုိးစီးပြားဘာတခုမွလုပ္ခြင့္မရွိဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ငါတို႕က၇င္လူမ်ဳိးကြဆိုၿပီး ပီတိျဖစ္စရာ၊ သမတက ငါတို႕ကရင္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ၾကြားစရာအျဖစ္ထားလို႕ရတာေလးေလာက္ဘဲရွိခဲ့တယ္။ ကေလးဆန္တဲ့အလုပ္ေတြျဖစ္တယ္။ အထက္ကေျပာၿပီးတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားဆိုင္ရာအခြင့္အေရးေတြဘာမွမရဘူး။ ခုေခတ္မွာလဲ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြမွာ ျပစားခံရတဲ့ကရင္ေတြရွိပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌေနရာကိုလဲေပးထားပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြလဲရွိပါတယ္။
ဒီလူေတြက ျမန္မာစစ္တပ္ေတြကရင္ျပည္ကိုသိမ္းပိုက္စိုးမိုးထားတဲ့ အျဖစ္ကုိ ဘာတခုမွ မကန္႕ကြက္ဘူး။ သူတို႕ကရင္ျဖစ္လို႕ ကရင္အမ်ဳိးသားဆိုင္ရာဘာအက်ုိးစီးပြားေတြျဖစ္ထြန္းသလဲဆိုတာကို ဆန္းစစ္ပါ။
လြတ္လပ္ေရးကာလတုန္းကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႕အဖြဲ႕မွာမန္းဘခိုင္ဆိုတဲ့ ကရင္တဦးပါ၀င္တာနဲ႕ ကရင္အားလံုးဟာ သူတို႕အဖြဲ႕လက္ေအာက္မွာရွိေနတယ္ဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေတာ့ အဂၤလိပ္က ကရင္ကိုသီးသန္႕လြတ္လပ္ေရးေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးျဖစ္ခဲ့တယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးအက်ဳိးစီးပြားဆိုတာ ပုဂၢိဳလ္ေရးမဟုတ္ဘူး။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးေလးကိုေျမွာက္ၿပီး အမ်ဳိးသားတရပ္လံုးအက်ဳိးစၤီးပြားနဲ႕လဲလို႕မရႏိုင္ဘူး။ရွင္းရွင္းေလးပါဘဲ။
ဦးေအာင္ဆန္းနဲ႕ တိုင္းရင္းသားေတြ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ
ဦးေအာင္ဆန္းရဲ႕ပုဂၢလိက ဆိုင္တဲ႕ကိစၥအေပၚမွာ ခ်ဳပ္တာမဟုတ္ဘူးေလ
ဦးေအာင္ဆန္းက ဗမာအမ်ိဳးသားေတြကို ကိုယ္စားျပဳပီး ခ်ဳပ္တာမလား
အာ့ေႀကာင့္ ေနာက္လူေတြက ဦးေအာင္ဆန္း မရွိေတာ့လို႔ ဒီကတိေတြ မတည္နိုင္ဘူးဆိုလဲ စာခ်ဳပ္အသစ္ထပ္ခ်ဳပ္ဖို႕ ညီလာခံထပ္ေခၚေပါ့
မတည္နိုင္ဘဲ ကတိေတြေပး လူလိမ္ပဲအေျပာခံရမွာေပါ့ဟ ။
ဆိုပါစို႕ ၁၀ နွစ္ေနရင္ ခြဲထြက္ခြင့္ကိစၥ
လြတ္လပ္ေရးရပီး ဆယ္နွစ္အႀကာ ၁၉၅၈ မွာ စစ္တပ္က အာဏာေကာက္သိမ္းပီး အိမ္ေစာင့္ပါတယ္လုပ္တာ
အာဏာသိမ္းပံုကလဲ အဆန္း
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က စစ္တပ္က ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတြ နဲ႕ညွိႏႈိင္းပီး အသိမ္းခံလိုက္တာ
ဦးနုႀကီးကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္
ဗိုလ္ေနဝင္းက အႀကပ္ကိုင္လို႕ သူက တိုင္းျပည္မနာရေအာင္ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႕ ညီေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာပါတဲ႕
အင္မတန္မွ မတတ္သာတဲ႕အေျခအေန မို႕ပါတဲ႕
ဒါဆို ၁၉၆၂ မွာ အာဏာသိမ္းေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္း မလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႕ ထင္ေနရွာတာ
ဒါဆို ၅၈ အာဏာလႊဲတာ နုႀကီးနဲ႕ ေနဝင္း ရုပ္ရွင္ရိုက္တဲ႕ ဇာတ္လမ္းလား လြတ္လပ္ေရးရပီး ၁၀ နွစ္ျပည့္တာႀကီးနဲ႕ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေလ
ဗိုလ္ေနဝင္းဆိုးလြန္းလို႕ အာဏာသိမ္းတာ ဗိုလ္ေနဝင္းေလာဘ တခုေႀကာင့္လို ပံုေဖာ္လာတာ
ငါေတာ့ မယံုဘူး
၅၈ မွာ ညီလာခံ ထပ္ေခၚရမွာကိုေႀကာက္လို႕ တပ္ကို အာဏာသိမ္းခိုင္းလိုက္တာ
၁၉၅၈ အာဏာသိမ္းပြဲရဲ႕ တျခားမ်က္နွာစာက စရေအာင္
၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဟာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ ကတိေတြကို မျဖည့္စြမ္းနိုင္ဘူး
ဒါကို လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ဖို႕ တိုင္းရင္းသားေတြ လႊတ္ေတာ္တြင္းက တိုက္ပြဲဝင္ေပမဲ႕ ဗမာ အသာစီးယူထားတဲ႕ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မတိုးနိုင္ခဲ႕ဘူး
(၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုကို လက္ရွိလႊတ္ေတာ္မွာ ျပင္ဖို႕လုပ္မရသလိုပဲ)
ဒီေတာ့တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ျပန္ေထာက္နိုင္တာက ၁၀ နွစ္ျပည့္ရင္ခြဲထြက္ခြင့္
ခြဲထြက္ဖို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဒါအခ်က္နဲ႕ေထာက္ပီး ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို ျပင္ခိုင္းဖို႕
အဲ႕အခ်ိန္မွာ (၁၉၅၈) တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပါေလေရာ
သိမ္းရတဲ႕အေႀကာင္းက ဗိုလ္ေနဝင္းက အာဏာမက္လြန္းတာကို ဦးနုက တိုင္းျပည္မနာရေလေအာင္ ဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႕အညီ ဗ္ိုလ္ေနဝင္း လက္ထဲ အာဏာအပ္ပီး အိမ္ေစာင့္ခိုင္းတာတဲ႕
ဗိုလ္ေနဝင္း လူဆိုးႀကီးမို႕ ဦးနု ပညာရွိႀကီးက လွပစြာ ဒီမိုကေရစီကို ကာကြယ္တဲ႕အကြက္ေပါ့
တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းေကာ ဦးနုေကာ လူယုတ္မာေတြ
တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးရမွာကို ေရွာင္လြဲခ်င္လို႕ အႀကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ႀကတာ
ေစ့စပ္ညွိႏႈိင္းတဲ႕ နိုင္ငံေရးကို ေက်ာခိုင္းဖို႕ တဖက္လွည့္နဲ႕လုပ္တာ
ဗမာ အသာစီးရေရးကို ဆက္ထိန္းခ်င္လို႕ အာဏာသိမ္းတဲ႕ ရုပ္ရွင္ရိုက္တာ
ဟုတ္ပီ ဒါဆို ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းတာကေကာဆိုရင္
ဒါက တကယ္ အာဏာသိမ္းတာ
ရုပ္ရွင္ရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး
၁၉၅၈-၆၀ အတြင္း အိမ္ေစာင့္ စစ္ဗိုလ္ေတြလုပ္တာႀကည့္ပီး
ဦးနုလန္႕သြားပီး စစ္တပ္နဲ႕ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး
တိုင္းရင္းသားေတြ နဲ႕ ညွိမွရမယ္လို႕ ယူဆပီး ညွိဖို႕ အသံလႊင့္ရံုမွာ လူစုေနတုန္း
သူေမြးတဲ႕ေမ်ာက္သူ႕ျပန္ေျခာက္ခံရပီး
အာဏာသိမ္းလိုက္တာ
ဗိုလ္ေနဝင္းအေႀကာင္းျပတာကလဲ ၁၉၅၈ တုန္းက ဦးနုႀကီး ႀကိတ္ပုန္းေခၚေတြ႕တုန္းက ေျပာခဲ႕တဲ႕စကားပဲ
ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျပိဳကြဲမွာ ေႀကာက္လို႕တဲ႕
ဗမာေတြ နားလည္တာက တိုင္းျပည္မြဲတာ Mismanagement နဲ႕ Corruption ေႀကာင့္ပဲတဲ႕
မွန္ပါတယ္ ဒါေပမဲ႕ မျပည့္စံုေသးဘူး
တိုင္းျပည္မြဲတာ ထိပ္ဆံုးက ခ်မွတ္တဲ႕ ဗမာအသာစီးရေရး policy ေႀကာင့္
ဒီ policy ေႀကာင့္ စစ္ဝါဒ အားႀကီးလာတာ ေခါင္းေထာင္ေနတာ
စစ္ဝါဒီေတြက ေသနတ္ျပပီး အုပ္ခ်ဳပ္ အက်င့္ပ်က္ျခစား တာေတြ က်ဴးလြန္ဖို႕ လမ္းပြင့္ခဲ႕တာ လမ္းေတြျဖဴးေနနိုင္တာ
အခု လက္ရွိအစိုးရက ပင္လံု အသစ္ေခၚေနတာပဲ
အခု ပင္လံုက ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္ေနတဲ႕ အစိုးရ ရဲ႕ ပင္လံု
တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က စြဲကိုင္ေျပာစရာ ခြဲထြက္ခြင့္ကလဲ အေရာင္မွိန္သလိုျဖစ္ေန(တကယ္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္တဲ႕ဘက္အားသာလို႕ ဥပေဒဘက္မွာ အေရာင္မွိန္သလိုရွိေနတာ
၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအရ ၂၅ % ေသာ စစ္သားေတြဟာ
ဗမာ ဗုဒၶဘာသာေတြ
လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဗမာဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ၂၅% အလိုလို ေနရာရပီးသား
ဒါဆိုမ်ွတတဲ႕ ပင္လံု ညီလာခံက ဘယ္လိုမွ ျဖစ္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး
#ျပည္ေထာင္စုျဖစ္တည္ျခင္းရဲ႕အနွစ္သာရကိုေဖာ္ေဆာင္ပါ
၁၉၄၇…ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေပၚ ယံုၾကည္မႈတခုတည္းနဲ႔ သံသယေတြကိုေက်ာ္လႊားၿပီး ဗမာျပည္မနဲ႔ လက္တြဲခဲ့ၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာဆိုရင္ လက္ဝဲအေတြး အေခၚရွိတဲ့ တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြဟာ ဗမာအေပၚသံသယႀကီးမႈျပေနတဲ့ ရွမ္းပေဒသရာဇ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ အတိုက္အခံ လုပ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတည္ေဆာက္မယ့္ ျပည္ေထာင္စုကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။
၁၉၄၆ ခု ဇန္နဝါရီလမွာက်င္းပတဲ့ ဖဆပလ ပထမညီလာခံကတည္းက လွ်ဳိ႕ဝွက္လာေရာက္ၿပီး ပူးေပါင္းေရးကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၇ ပင္လံုညီလာခံနဲ႔ ညီလာခံမတိုင္ခင္ကာလေတြမွာ ဦးတင္ဧ၊ ဦးထြန္းျမင့္ႀကီး-လင္းေခး၊ ဦးထြန္းျမင့္ေလး-ေတာင္ႀကီး၊ ခြန္ထီး၊ ခြန္ေစာ၊ ဦးေရႊအံုး၊ ဦးအုန္းေဖ၊ ဦးျမမင္း၊ ဦးထြန္းေဖ၊ ဦးေက်ာ္စိန္၊ ဦးစံေဖ၊ ဦးဘဇံတို႔ဟာ အင္မတန္တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ပူးေပါင္းေရးအတြက္ ရပ္တည္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ေအာင္ဆန္း -အက္တလီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက ကန္႔ ကြက္တဲ့ေၾကးနန္းပို႔တာကို လူထုနည္းနဲ႔ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုးႏိုင္ငံေရးအံတုမႈလုပ္၊ ပေဒသရာဇ္ေတြကိုေခ်ဖ်က္တဲ့ တန္ျပန္ ေၾကးနန္းပို႔ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေထာက္ခံခဲ့တာ သူတို႔ဘဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ပင္လံုသစၥာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ခြဲထြက္ခြင့္ကတိေပးခဲ့ေပမဲ့ ခ်င္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျပည္နယ္ေတာင္မယူခဲ့ဘဲ ခ်င္းဝိေသသ တိုင္းအဆင့္ကိုဘဲ ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဝမ္းသူေမာင္၊ မန္းတံုးႏံုး၊ လႊာမႈန္း၊ ေသာင္ဇာခုပ္၊ ကီးယိုမာန္ (ကြယ္မန္း)၊ ပြန္ဇမန္၊ ေထာင္က်င္ထန္၊ စိန္လ်န္၊ မန္းလိင္း၊ ထန္ဇာခိုင္၊ ေထာင္ဟန္း၊ ထန္ကိုခိုင္၊ လ်န္ကိုမန္း၊ အြန္ကိုမန္း၊ လက္ဆြားတို႔ဟာ ဗမာျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရးအတြက္ အခိုင္အမာရပ္တည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ၁၉၄၉ ခု ျပည္တြင္း စစ္အျပင္းထန္ဆံုး ကာလမွာ ခ်င္းတပ္မႉးတပ္သားေတြဟာ အစိုးရဘက္က ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံတိုက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ခ်င္းေခါင္း ေဆာင္ ကပၸတိန္မန္း တံုးႏံုးဟာ ဖဆပလအစိုးရအေပၚ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ လက္နက္ေရာင္းခ်မႈ ပိတ္ဆို႔ထားလို႔ အိႏၵိယကိုသြားၿပီး အစိုးရတပ္ေတြ အတြက္ လက္နက္ခဲယမ္းေတြ မရရေအာင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ဗုဒၶဂါယာက ေဗာဓိေညာင္ပင္ကိုင္း ပြားေတြနဲ႔ ဗုဒၶဓာတ္ေတာ္ေတြ အေပၚယံတင္ယူလာၿပီး သေဘၤာဝမ္းထဲမွာ လက္နက္အျပည့္ သယ္လာေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ပင္လံုသစၥာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။
၁၉၄၇ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ ရက္ေန႔က ကြတ္ခိုင္ နမ့္ဖတ္ကာအစည္းအေဝးမွာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကြတ္ခိုင္ ဒူးဝါးခြန္ ဖုန္း၊ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္း၊ ဒူးဝါးေဇာ္ရစ္၊ ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္၊ ထင္ငါကြန္ဂ်ာ၊ ေဇာ္ေနာင္၊ ကရင္ေနာ္၊ ဒိန္ရတန္၊ ခ်ရန္ဇြန္၊ ေတာင္ဦး၊ ေဇာ္လ၊ ပံရန္းလ၊ လဘန္ဂေရာင္း (ပဒစ္လေတာင္) တို႔က ကခ်င္နဲ႔ဗမာ တၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးယူဖို႔နဲ႔ လြတ္ လပ္တဲ့ႏိုင္ငံအျဖစ္ ဗမာျပည္မႏွင့္တန္းတူျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါလဲ ပင္လံုသစၥာ ျဖစ္တယ္။
ကရင္နီျပည္မွာ ေဒသခံလူမ်ဳိးစုအာဏာပိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ သိုင္ဘဟန္၊ ေအျမေလး၊ ဦးစိန္၊ လြီးဇီ၊ မန္ႏ်ဴယယ္၊ စံေက်ာ္၊ အိုင္ ေမာင္ဦးနဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြျဖစ္တဲ့ ေစာလဝီ၊ ေစာငယ္ဒူး၊ ေစာဝဏၰ၊ ဘိုဗ်ံ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကက္သလစ္ဘာသာ ဝင္လဲဗီး တပ္တို႔က ျပည္မနဲ႔ေပါင္းဖို႔သေဘာတူၾကတယ္၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ကရင္နီမပါခဲ့ေပမဲ့ ပင္လံုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းကို ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္မနဲ႔ေပါင္းလို႔ တိုင္းရင္းသားတန္းတူအခြင့္အေရး ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ခံယူၿပီး သီးျခား ရပ္တည္ေရး ဘက္မွာေတာ့ ၾကယ္ဖိုးႀကီးေစာ္ဘြား ေစာေရႊ၊ ဘီတူရယ္၊ ေပါလု၊ ေစာအူးရယ္နဲ႔ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေတြမ်ားတယ္။ ၁၉၄၈ ၾသဂုတ္လထဲမွာ ဘီတူရယ္ကို ဘိုဗ်ံရဲ႕လဲဗီးတပ္ေတြကဖမ္းၿပီးေနာက္ မၾကာခင္မွာ သတ္လိုက္လို႔ ကရင္နီေတာ္ လွန္ေရး ေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ပူးေပါင္းေရးသမား ဦးစိန္က ကရင္နီျပည္နယ္ကို ကယား ျပည္နယ္လို႔ နာမယ္ေျပာင္းဖို႔အဆိုတင္ခဲ့တာ ေအာင္ျမင္သြားတယ္။ ကရင္နီဟာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာမပါခဲ့ေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚယံုၾကည္မႈနဲ႔ ပင္လံုသစၥာတည္ခဲ့တယ္။
အဲသလုိ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကေစာင့္သိခဲ့တဲ့ ပင္လံုသစၥာဆိုတာကေတာ့….
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္မထိုးခင္ ၁၉၄၇ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၆ ရက္ေန႔နဲ႔ ၇ ရက္ေန႔ေတြမွာ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ကိုယ္စား လွယ္ေတြ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္တဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြက-
– ဗမာတို႔ႏွင့္အဆင့္အတန္းတူ၊ အခြင့္အေရးတူ၊ ရပိုင္ခြင့္တူ၊ ဒီမိုကေရစီက်က် ခံစားခြင့္ ရွိရမည္။
– ကာကြယ္ေရး၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၊ မီးရထား၊ အေကာက္ေတာ္ အစရွိေသာ အားလံုးႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ကိစၥမ်ားအတြက္ အားလံုး စုေပါင္းတာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။
– ခဲြထြက္လိုက ခြဲထြက္ခြင့္ ရွိေစမည္။
ပထမႏွစ္ခ်က္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အာမခံခဲ့ၿပီး တတိယအခ်က္ကိုေတာ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ ဆံုးျဖတ္ ေပး မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
၁၂ ရက္ေန႔ခ်ဳပ္တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ရဲ႕ အဓိကအခ်က္ေတြကေတာ့-
– ဗမာျပည္မနဲ႔ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္း နယ္ေျမေလးခုပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးယူမည္၊
– ျပည္မအစိုးရအဖြဲ႔ကိုတိုးခ်ဲ႕ၿပီး ျပည္မသာမက နယ္စပ္ေဒသကိုပါ ေတာင္တန္းသားကိုယ္စားလွယ္ (အတိုင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္) ကတဆင့္ အာဏာသက္ေရာက္ေစမည္၊
– နယ္စပ္ေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ဘ႑ာေရးအပါအဝင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္ ရွိေစရမည္၊
– နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရး ခံစားပိုင္ခြင့္ရွိေစရမည္။
၁၉၃၅ အေျခခံဥပေဒအရ ရခိုင္ မြန္နဲ႔ ကရင္ေဒသေတြဟာ ရွမ္း ကခ်င္ ခ်င္းေဒသေတြလို သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစီရင္စု ေတြမ ဟုတ္ဘဲ ဗမာျပည္မအုပ္ခ်ဳပ္ေရးနယ္ေျမမွာပါေနလို႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ျပည္မအစိုးရကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဘဲ လက္မွတ္ထိုးတာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္မအစိုးရဝန္ႀကီးတပါးျဖစ္တဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသား ဦးေအာင္ဇံေဝက ၁၉၄၇ ေမလ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ရခိုင္ျပည္နယ္ကိစၥတင္ျပခဲ့ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မူအရလက္ခံၿပီး ျပည္နယ္သစ္ခြင့္ျပဳေရး ပုဒ္မ ၁၉၉ ထည့္ေပးခဲ့တယ္။
ကရင္နီ (ယခု ကယားျပည္နယ္) ကေတာ့ ကင္းဝန္မင္းႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္စာခ်ဳပ္အရ ဥပေဒေၾကာင္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္ တဲ့နယ္ အျဖစ္သတ္မွတ္ထားလို႔ မလြတ္လပ္ေသးတဲ့ ဗမာျပည္မ ရွမ္းျပည္ေထာင္စု ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ဆိုတဲ့နယ္ ေျမေလးခု လြတ္လပ္ေရးအတြက္ေဆြးေႏြးတဲ့ ပင္လံုညီလာခံမွာ ပါစရာမလိုခဲ့ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမခ်ႏိုင္တဲ့ ဝ နယ္ နဲ႔ နာဂနယ္ေတြကိုလဲ ပင္လံုညီလာခံမွာ ဘယ္သူမွ ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္ရဲ႕ရလဒ္တခုအျဖစ္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မတီ ေခၚ ရီးစ္ဝီလီယမ္ေကာ္မရွင္က ဧၿပီလ ကုန္မွာ အစီရင္ခံစာတင္သြင္းတဲ့အခါ လြတ္လပ္စြာပူးေပါင္းခြင့္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာခြဲထြက္ခြင့္ရွိဖို႔ အဓိကတင္ျပခဲ့ၿပီး ကခ်င္ ခ်င္း ကရင္ျပည္နယ္ဖြဲ႔စည္းေရးအေသးစိတ္သေဘာထားေတြ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ ကရင္နီနယ္ကေတာ့ ဗမာ ျပည္လြတ္လပ္ ေရးရၿပီးမွ ႏွစ္ဖက္ညႇိႏႈိင္းဖို႔ သေဘာထားေပးခဲ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမခ်ႏိုင္တဲ့ နာဂနယ္ကို ျပည္မအစိုးရက၊ ဝ နယ္ကို ရွမ္း ျပည္အစိုးရက ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္ထားဖို႔ ေကာ္မရွင္ကအၾကံျပဳခဲ့တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မေသခင္က်င္းပခဲ့တဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ကဲ့သို႔ သေဘာသက္ေရာက္တဲ့ ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီ လာခံမွာ ခြဲထြက္ခြင့္ကိုအတည္ျပဳေပးခဲ့တယ္။ ခြဲထြက္ခြင့္ရွိတဲ့ ‘ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္’ နဲ႔ ‘ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ရျပည္ နယ္’၊ ခြဲထြက္ခြင့္မရွိတဲ့ ‘လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္’ နဲ႔ ‘တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုအခြင့္အေရး’ ေတြသတ္မွတ္ၿပီး ျပည္နယ္သစ္ မ်ားအတြက္ ေရာ၊ ျပည္နယ္အဆင့္ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ေရးအတြက္ပါ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။
ဒါေတြနဲ႔တဆက္တစပ္တည္း ႏႈတ္ကတိေတြလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အခိုင္အမာေပးခဲ့တယ္-
“ကခ်င္အမ်ဳိးသားလူနည္းစုအေပၚ ဗမာအမ်ုိးသားအမ်ားစု အႏိုင္မက်င့္ဖို႔ လံုးဝတာဝန္ယူမည္” (၂၈-၁၁-၁၉၄၆)
“ျပည္ေထာင္စုဗမာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္နယ္တခုအျဖစ္ပါဝင္ပါက ကရင္နီျပည္သည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အျပည့္အဝ ရွိေစရ မည္၊ ကရင္နီျပည္တြင္းေရးကို ဗမာက လံုးဝဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မည္မဟုတ္၊ ကရင္နီျပည္အေရးကို ကရင္နီ ျပည္သူျပည္သား မ်ားကသာ တိုက္႐ိုက္ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိေစရမည္” (၂၃-၁၂-၁၉၄၆)
“ေတာင္တန္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္း ဗမာကြၽန္အျဖစ္ မျဖစ္ေစရ” (၁၀-၂-၁၉၄၇)
“ေတာင္တန္းေဒသတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား စိုးရိမ္စရာအလ်ဥ္းမရွိပါႏွင့္။… [ပင္လံုစာခ်ဳပ္] (Not only the letter of agreement) ဒီစာသေဘာကို က်ေနာ္တို႔သေဘာတူညီလာခဲ့တာတင္မကဘဲ က်ေနာ္တို႔မွ (The spirit of agreement) သေဘာတူညီလာခဲ့တာကို၊ ၿပီးေတာ့ဒီအတိုင္းဘဲ ဒီတိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာ လုပ္မွာပါဘဲဆိုတာ ေတာင္တန္းကိုယ္စား လွယ္မ်ားကို တိတိလင္းလင္းနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေပးထားေသာကတိ၊ နားလည္ ၿပီးသားသေဘာတူညီခ်က္ မ်ားကို နယ္ခ့်ဲသမားလို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းမလုပ္ပါဘူး။ ဒီလိုေပးထားေသာကတိ၊ နားလည္ ၿပီးသားသေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္မွာလား သံသယရွိတဲ့လူေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ Sense of honour, sense of self-respect, sense of pride ကို ေစာ္ကားတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ယူဆပါတယ္။…
လက္တလံုးျခားလိမ္တဲ့နည္းနဲ႔လဲ က်ေနာ္တို႔မလုပ္ပါဘူးဆိုတာ အတိအလင္း နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္” (၁၆-၆-၁၉၄၇)
သခင္ျမ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ ဖဆပလထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္) ကလည္း ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္ေရႊ သိုက္ ကို တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ကတိေပးခဲ့တယ္-
“ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားမ်ားဟာ လူမ်ိဳးငယ္ဆိုၿပီး ဖိႏွိပ္ေစာ္ကားလုပ္တာ မျဖစ္ေစရပါဘူး” (၁၃-၆-၁၉၄၇)
ဒါေပမဲ့…
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရၿပီးေနာက္လုပ္တဲ့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္မွာေတာ့ ပဏာမျပင္ဆင္မႈညီလာခံ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေတြကို ဆင္ေျခဆင္လက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖဳတ္ပစ္ ပယ္ပစ္ၿပီး မလိမ့္တပတ္လုပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပူးေပါင္းေရးဘက္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ပင္လံုကိုသစၥာရွိရွိနဲ႔ ဆက္လက္ရပ္တည္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္မ ေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ သူတို႔လို ပင္လံုသစၥာတည္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထား စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၄၈ ခု လြတ္လပ္ေရး ဒီဘက္ပိုင္း ဆယ္စုႏွစ္တခု ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္မွာ ပကတိလက္ေတြ႔ဘဝရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္မႈ ေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကႏိုးထလာခဲ့ၾကတယ္။ ဦးထြန္းျမင့္စကားအတိုင္းေျပာရရင္ ျပည္နယ္မ်ား ေမ်ာက္ေလာင္းျဖစ္ သြားခဲ့တာကို သေဘာေပါက္လာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ၁၉၄၇-၄၈-၄၉ ကာလတံုးက ပင္လံုကိုသစၥာရွိခဲ့သူေတြဟာ ၁၉၆၀-၆၁-၆၂ ခုႏွစ္ေတြမွာ ပင္လံုသစၥာကို မူလအတိုင္းထပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။
ပင္လံုညီလာခံမွာ ကိုယ္တိုင္မပါခဲ့ေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ ဖဆပလအစုိးရထဲမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရဝမ္မ်ဳိး ႏြယ္စုဝင္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဇန္ထားဆင္ဟာ KIA မေပၚခင္ ၁၉၅၈ ခုကတည္းက “ဒီမိုကေရစီေျပာင္းျပန္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ ထုတ္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို ေျပာခဲ့၊ ေထာက္ခံအားေပးခဲ့တယ္။ (ရဝမ္လူမ်ဳိးစုေတြဟာ ျပည္မနဲ႔ ပူးေပါင္းေရးကို အျမဲလိုလားတယ္၊ KIA နဲ႔ ဖက္ဒရယ္ဝါဒကို အျမဲဆန္႔က်င္တယ္လို႔ စစ္အာဏာရွင္ဘက္သားေတြက ထိုးခြဲေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။)
၁၉၄၇ ပင္လံုညီလာခံတံုးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေထာက္ခံၿပီး ျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရး ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့အထဲက ဦးတင္ဧ၊ ဦးထြန္းေဖ၊ ခြန္ထီး၊ ဦးထြန္းျမင့္ေလး၊ ဦးၾကာပု၊ ဦးျမမင္း၊ ဦးေက်ာ္စိန္ တို႔ဟာ မူလပင္လံုကိုသစၥာရွိတဲ့ အေနနဲ႔ ၁၉၆၁ ေတာင္ႀကီး ဖက္ဒရယ္မူေရးဆြဲခ်မွတ္ရာမွာ ေရွ႕တန္းကပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေစာ္ဘြားေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆန္႔ က်င္ၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အင္မတန္တက္ႂကြခဲ့တဲ့ ဦးထြန္းျမင့္ဟာ ၁၉၅၂ ခုကတည္းက ကူမင္တန္အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ျပည္မအစိုးရက ရွမ္းျပည္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးခ်တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကန္႔ကြက္ခဲ့တာျဖစ္တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးစြက္ဖက္မႈႀကီးလို႔ စြပ္စြဲ ႐ႈတ္ခ်ခဲ့တယ္။
၁၉၆၁ ခု ဇြန္လ ေတာင္ႀကီးညီလာခံရဲ႕ ဖက္ဒရယ္မူစာတမ္းဟာ ဦးတင္ဧ (ရွမ္းျပည္) လက္ရာလို႔ ေျပာရင္ရႏိုင္တယ္။ ဦးတင္ ဧ ရန္ကုန္မွာ ျမန္မာစာဘာသာျပန္စာတည္းမွဴးလုပ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ စာအုပ္စာတမ္းအခ်က္ အလက္ ေကာင္းေကာင္းရွာေဖြေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဦးထြန္းျမင့္လက္ထဲထည့္ေပးခဲ့လို႔ ဦးထြန္းျမင့္က သတင္းစာမွာ “ျပည္ေထာင္စုအတြင္းမွ တန္းတူေသာရွမ္းျပည္” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီး တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဦးထြန္းျမင့္က ဖက္ဒရယ္ မင္းသားဆိုရင္ ဦးတင္ ဧက ဒါ႐ိုက္တာ/ဇာတ္ညႊန္းလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဦးတင္ဧဟာ ေတာင္ႀကီးညီလာခံတက္ဖို႔ နာမည္စာရင္းပါၿပီး ခံုေနရာေတာင္ ကပ္ျပီးသားျဖစ္ေပမဲ့ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းျဖစ္ေနေတာ့ အစိုးရဆီခြင့္တင္တာ ညစ္ထားခံရၿပီး ခြင့္မရလို႔ မတက္လိုက္ရ တာျဖစ္တယ္။
၁၉၄၇ ခု ပင္လံုညီလာခံတံုးက ဗမာျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရး ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူေတြျဖစ္တဲ့ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ ဒူးဝါးခြန္ဖုန္း၊ ဒူးဝါး ေဇာ္ရစ္နဲ႔ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္းတို႔ဟာ ၁၉၆၁ ခုမွာ မူလပင္လံုကို သစၥာရွိရွိ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖက္ဒရယ္မူကို ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ၁၉၄၉ ခုတံုးက ပင္လံုသစၥာေၾကာင့္ ရန္ကုန္အစိုးရကိုကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ကပၸတိန္မန္းတံုးႏံုးဟာလဲ ေတာင္ႀကီးညီလာခံမွာ ဖက္ဒရယ္မူကို ခိုင္ခိုင္မာမာေထာက္ခံခဲ့သလုိ၊ ကရင္နီျပည္နဲ႔ျပည္မ ပူးေပါင္းေရးကိုု အမာခံရပ္တည္ခဲ့လို႔ ကရင္နီျပည္သား အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္သတ္တဲ့ျဖတ္တဲ့အဆင့္ထိေရာက္ေစခဲ့တဲ့ ေစာဝဏၰ၊ ေစာငယ္ဒူး၊ ေစာလဝီ၊ ဦးစိန္တို႔ဟာလဲ ဖက္ဒရယ္မူကို ျပတ္ျပတ္သားသားေထာက္ခံလာၾကတယ္။
ဒါ့အျပင္ ပင္လံုမွာမပါခဲ့တဲ့ ရခိုင္တိုင္းရင္းသားထဲက ဗံုေပါက္သာေက်ာ္၊ ဦးသာထြန္းနဲ႔ ေမာင္ဦးေက်ာ္၊ ကရင္တိုင္းရင္း သားထဲက ေဒါက္တာေစာလွထြန္း၊ ေစာဘရင္နဲ႔ ေစာသင္းစိန္၊ မြန္တိုင္းရင္းသားထဲက မြန္ဖိုးခ်ဳိ၊ ႏိုင္ေငြသိန္းနဲ႔ ႏိုင္ဘေစာ၊ အင္းသားတိုင္းရင္းသားထဲက ဦးစိုးေမာင္၊ ဦးလြန္း၊ ဦးခ်စ္ဦး၊ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားထဲက ဦးလွေဖ၊ ဦးျဖဴနဲ႔ ဦးေက်ာ္စိန္တို႔ဟာလဲ ဖက္ဒရယ္မူ (ေခၚ) ေတာင္ႀကီးမူကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။
ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္ ဗံုေပါက္သာေက်ာ္၊ မြန္ေခါင္း ေဆာင္ ႏိုင္ေငြသိန္း၊ ပအိုဝ္းေခါင္းေဆာင္ ဦးလွေဖတု႔ိဟာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနရာက ၁၉၅၈ ခုမွာ လက္နက္ နဲ႔ ဒီမိုကေရစီလဲေရးအစီအစဥ္ေအာက္ လက္နက္ခ်ခဲ့သူေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဖက္ဒရယ္မူကို တက္တက္ႂကြႂကြေထာက္ခံ ပါဝင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာေစာလွထြန္းနဲ႔ မြန္ဖိုးခ်ုိတို႔ကေတာ့ ကရင္နဲ႔မြန္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေတြကို စက တည္းကဆန္႔က်င္ခဲ့ၿပီး ျပည္မနဲ႔ပူးေပါင္းေရးကို ရပ္တည္ခဲ့သူေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရတာလဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာလာ၊ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးကလဲ ကင္းမဲ့ေနဆဲျဖစ္ေတာ့ ဖက္ဒရယ္မူကို ေတာင္းဆိုတဲ့ထဲပါလာတယ္။
၁၉၆၁-၆၂ မွာ ဖက္ဒရယ္မူကိုဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ တိုင္းရင္းသားလက္တဆုပ္စာကေတာ့ KNU လက္နက္ခ် ေအစိုးျမင့္၊ ကခ်င္ ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္၊ ခ်င္း ဇာရဲလ်န္နဲ႔ ရွမ္း ဦးထြန္းေအး (နမ့္ခမ္း) ေလာက္ဘဲရိွခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ေနာက္ပိုင္း မွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕သူေကာင္းျပဳမႈကို ခံခဲ့ၾကရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ပင္လံုသစၥာကို ေဖာက္ဖ်က္ ခဲ့ၾကတဲ့သမိုင္းဝင္သြားတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အမာခံရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္ခဲ့သူ အင္းသားတိုင္းရင္းသားလဲျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ဧ (ရွမ္းျပည္) က “ယခု အခါ တြင္ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနသူမ်ားသည္ ယခင္ တကသေခါင္းေဆာင္ဘဝကသေဘာထားမ်ဳိး၊ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္ဘဝက သေဘာထားမ်ဳိးမွေသြဖီသြားၾကျပီ။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္စဥ္က ျပည္နယ္မ်ားအေပၚ ထားရိွေသာကတိမ်ား၊ စိတ္ဓာတ္မ်ားကိုေဖာက္ဖ်က္သြားၾကျပီဟု ယူဆေနၾကေလသည္။ ရွမ္းျပည္သည္ ျပည္နယ္ တနယ္ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ဆံုး႐ံႈးေနျပီ။
ဤအေျခအေနအတိုင္းသာ ဆက္သြားပါက မည္သည့္အခါမွ် လူေမႊးလူေတာင္ေပါက္ကာ ဖံြ႕ ၿဖိဳးတိုးတက္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆေနၾကေတာ့ေခ်ျပီ။ ထိုေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္ရိွ အစိတ္အပိုင္းအသီးသီးတြင္ မေက်နပ္ မႈမ်ား၊ ဝမ္းနည္းစိတ္ပ်က္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လ်က္ရိွေပသည္။ အခ်ဳိ႕မခံမရပ္နိုင္ ေတာ့ေသာအစိတ္အပိုင္းကမူ လက္နက္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ယူမွရေတာ့မည္ဟုပင္ သေဘာေပါက္ကာ ေတာ္လွန္တိုက္ ခိုက္စျပဳလ်က္ရိွေပျပီ” လို႔ ၁၉၆၁ ခု ဇန္နဝါရီလမွာ ပင္လံုသစၥာနဲ႔ သံုးသပ္ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒါေတြကုိၾကည့္ရင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို တက္တက္ႂကြႂကြပါဝင္လက္မွတ္ထိုးခဲ့သူေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ရင္ထဲ အသည္း ထဲက ေထာက္ခံခဲ့သူေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဖက္ဒရယ္မူ (ေခၚ) ရွမ္းမူ (ေခၚ) ေတာင္ႀကီးမူဖက္ဒရယ္စနစ္ကို တက္တက္ ႂကြႂကြေထာက္ခံ ေတာင္းဆိုသူေတြ ျဖစ္လာသလဲ၊
ဖက္ဒရယ္စနစ္ရပ္ခံသူေတြဟာ လူမ်ဳိးေရးအျမင္က်ဥ္း ေျမာင္းသူေတြလား၊ ထိုက္သင့္တဲ့တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးလိုလားသူေတြလား၊ ဘယ္သူေတြက ပင္လံုကို အမွန္တကယ္သစၥာရွိၿပီး ဘယ္သူ ေတြက ပင္လံုကို သစၥာေဖာက္သလဲ၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။
အဂၢ ၊ အင္ဂြန္ဂ်ာဝါ ၊ ခြန္ဂါမဏိ
U Ravika
ေဒၚစုမိန္႕ခြန္းကို ခ်က္ခ်င္းသုံးသပ္ရရင္
၁။ သစၥာ၊ တာဝန္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားအေၾကာင္း ေဟာသြားတယ္။
၂။ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အစား ျပည္သူ႕အခြင့္အေရးကို ေရွ႕တန္းတင္သြားတယ္။
၁။ သစၥာ၊ တာဝန္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားအေၾကာင္း ေဟာသြားတယ္။
၂။ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အစား ျပည္သူ႕အခြင့္အေရးကို ေရွ႕တန္းတင္သြားတယ္။
၃။ တိုင္းရင္းသားတို႕ရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအစား တစ္ဦးခ်င္းအခြင့္အေရးကို ဦးစားေပးသြားတယ္။
၄။ ပထမပင္လုံရဲ႕ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာကို တက႑ထားၿပီး ၂၁ ပင္လုံစာမ်က္ႏွာသစ္ကို ဖြင့္လွစ္ဖို႕ ေျပာသြားတယ္။
၅။ UNFC နဲ႕ အျခားအပစ္မရပ္ရေသးတဲ့အဖြဲ႕ေတြက ေလ့လာသူမ်ားအျဖစ္ (၂၁-ပင္လုံ) ညီလာခံကို တက္ေရာက္ၾကဖို႕ ေမတၲာရပ္ခံသြားတယ္။
ေဒၚစုက-
၁။ ကိုယ့္ဦးေနွာက္ကို သုံးဖို႕၊
၂။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈရွိဖို႕၊
၃။ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံဖို႕လည္း
တုိက္တြန္းသြားတယ္။
တန္းတူညီမွ်ေရးတို႕၊
ကိုယ္ပိ္ုင္ျပဌာန္းခြင့္အေရးတို႕၊
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအေရးတို႕၊
ပင္လုံရဲ႕ အႏွစ္သာရတို႕၊
ပင္လုံရဲ႕ ကတိကဝတ္တို႕
လုံးဝေျပာမသြားခဲ့ပါ။
ဒါေတြကို ေျပာရမဲ့အစား ＂ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး.....ၿငိမ္းခ်မ္းေရး....ၿငိမ္းခ်မ္းေရး＂ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ေဖာင္းပြေအာင္ သုံးသြားတယ္။ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေဝဖန္ရရင္ UNFC ကို ျပည္သူတို႕နဲ႕ ရန္တုိက္သြားတယ္လို႕ ေျပာလို႕ ရတဲ့ မိန္႕ခြန္းပါ။
မိမိတို႕နားလည္ထားတာနဲ႕ မတူဘူး။
-မိမိတို႕နားလည္တဲ့ သစၥာဆိုတာ ပင္လုံအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ သစၥာပဲ ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႕နားလည္တဲ့ တာဝန္ဆိုတာ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို ထူေထာင္ဖို႕တာဝန္ ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႕နားလည္တဲ့ ဆင္ျခင္တရားဆိုတာ မဟာဗမာဝါဒကို စြန္႕လႊတ္မွ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ တရားပဲ။
- ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို ေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူ႕အခြင့္အေရးနဲ႕ အစားထိုးဖို႕ ေျပာျခင္းမွာ ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို အသုံးခ်ၿပီး လူနည္းစုေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို လႊမ္းမိုးဖို႕ေျခလွမ္း ျဖစ္တယ္။
-လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး Intrinsic rights ဆိုတာ ရွိတယ္။ လူမ်ားစုေတြက ဒီေမြးရာပါအခြင့္အေရးကို မေပးခ်င္တဲ့အခါ တကိုယ္ေရတကာယ တစ္ဦးခ်င္းအခြင့္အေရး Individual rights နဲ႕ ပုံမွား႐ုိက္ေလ့ရွိတယ္။ ဥပမာ-တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြကို လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလို႕ မျမင္ေတာ့ဘဲ လူတစ္ဦးခ်င္းအရ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့နည္း ျဖစ္တယ္။
- ပထမပင္လုံကို သံေယာဇဥ္ မထားဖို႕ သူ မေျပာေပမဲ့ ပထမပင္လုံဟာ ၿပီးခဲ့ၿပီလို႕ သူ ေျပာခ်င္ပုံရတယ္။ အခု သူလုပ္ေနတဲ့ ပင္လုံဟာ စနစ္သစ္တစ္ခုကို ထူေထာင္ဖို႕ ျဖစ္တယ္လို႕လည္း ဆိုတယ္။ ဘာစနစ္လဲ ေျပာဖို႕ ေစာေသးတယ္။
-UNFC နဲ႕ အျခားအဖြဲ႕ေတြကို NCA ျဖစ္စဥ္ထဲ ပါေအာင္ စစ္တပ္ကို သူ မေဖ်ာင္းဖ်ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စစ္တပ္က NCA လက္မွတ္ထိုးၿပီးသူကိုပဲ အျပည့္တက္ခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း သူက မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ သူက စစ္တပ္ကို ေျပာဖို႕ သတၲိမရွိဘဲနဲ႕ UNFC ကို အဆင့္ေလွ်ာ႕ခ်ၿပီး သတၲိရွိရွိ တက္ဖို႕ ေျပာသြားတယ္။ သူ႕အျပစ္ကို ဖုံးကြယ္ၿပီး UNFC က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈ မရွိသလို ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အရွက္မဲ့တဲ့စကားလဲ။
ေဒၚစုရယ္....
ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို သုံးၿပီး ႏွလုံးရည္နဲ႕ တုိက္သူ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေသတာ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး၊ ေဒၚစုက ေမ့သြားၿပီကိုး။ သူက ဦးကိုနီေလ။
UNFC က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈရွိလို႕ စစ္တပ္နဲ႕ ေဒၚစုတို႕ေပးတဲ့ဖိအားကို ေတာင့္ခံရဲတာေပါ့ဗ်ား။ မဟုတ္မမွန္ဘူးဆိုခဲ့ရင္ ဘာေၾကာင့္ တက္ရမွာလဲ။ စစ္တပ္နဲ႕ ေဒၚစုတို႕ကပဲ သတၲိရွိရင္ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႕ စီစဥ္ေပးေလ။
အခုဟာက ＂ ေဒၚစုနဲ႕ မအလတို႕က လူအုပ္ႀကီးနဲ႕ လာၿပီး UNFC ကို သတၲိမရွိဘူးလား၊ လာေလ ႐ုိက္ပြဲ လုပ္ရေအာင္ ＂ ေျပာေနသလိုပဲ။ ေဒၚစုတို႕က ႏိုင္ဖဲ ကိုင္ထားၿပီးမွ တဖက္သားကို သတၲိမရွိဘူးလား ဆြေပးလို႕ မရဘူး။ ဒါဟာ မသမာမႈတစ္မ်ဳိးပဲ။
စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံဖို႕လား ေဒၚစုရယ္။
က်ဳပ္တို႕တိုင္းရင္းသားေတြမွာ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ဝၿဖဳိးေနတဲ့ ဗမာခရိုနီေတြ၊ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီေတြ၊ မဟာဝါဒီေတြ အခြင့္ထူးခံထဲက နည္းနည္းေလးေပါ့ေလ...
ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုယ္ ေရြးႏိုင္ဖို႕၊
ျပည္နယ္ထြက္သယံဇာတကို နည္းနည္းေလး ေဝေပးဖို႕၊
ျပည္နယ္႐ုံးသုံးမွာ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကား ထည့္ေပးဖို႕၊
အင္္အားနည္းေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ကို ဘတ္ဂ်တ္ခ်ေပးၿပီး ကူညီေပးဖို႕
အရင္ ကူညီေပးပါလား။
ၿပီးမွ ပင္လုံကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ေလ။ ညီလာခံမွာ တိုင္းရင္းသားေတြကို နစ္နာေအာင္ မလုပ္ဘူးဟုတ္လား။ နစ္နာေအာင္ မလုပ္ဘူးဆိုခဲ့ရင္ အျပည့္ပါဝင္ခြင့္ေပးေလ။ ၿပီးေတာ့ ဗမာေတြနဲ႕ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးခြင့္ေပးေလ။
၄။ ပထမပင္လုံရဲ႕ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာကို တက႑ထားၿပီး ၂၁ ပင္လုံစာမ်က္ႏွာသစ္ကို ဖြင့္လွစ္ဖို႕ ေျပာသြားတယ္။
၅။ UNFC နဲ႕ အျခားအပစ္မရပ္ရေသးတဲ့အဖြဲ႕ေတြက ေလ့လာသူမ်ားအျဖစ္ (၂၁-ပင္လုံ) ညီလာခံကို တက္ေရာက္ၾကဖို႕ ေမတၲာရပ္ခံသြားတယ္။
ေဒၚစုက-
၁။ ကိုယ့္ဦးေနွာက္ကို သုံးဖို႕၊
၂။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈရွိဖို႕၊
၃။ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံဖို႕လည္း
တုိက္တြန္းသြားတယ္။
တန္းတူညီမွ်ေရးတို႕၊
ကိုယ္ပိ္ုင္ျပဌာန္းခြင့္အေရးတို႕၊
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအေရးတို႕၊
ပင္လုံရဲ႕ အႏွစ္သာရတို႕၊
ပင္လုံရဲ႕ ကတိကဝတ္တို႕
လုံးဝေျပာမသြားခဲ့ပါ။
ဒါေတြကို ေျပာရမဲ့အစား ＂ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး.....ၿငိမ္းခ်မ္းေရး....ၿငိမ္းခ်မ္းေရး＂ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ေဖာင္းပြေအာင္ သုံးသြားတယ္။ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေဝဖန္ရရင္ UNFC ကို ျပည္သူတို႕နဲ႕ ရန္တုိက္သြားတယ္လို႕ ေျပာလို႕ ရတဲ့ မိန္႕ခြန္းပါ။
မိမိတို႕နားလည္ထားတာနဲ႕ မတူဘူး။
-မိမိတို႕နားလည္တဲ့ သစၥာဆိုတာ ပင္လုံအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ သစၥာပဲ ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႕နားလည္တဲ့ တာဝန္ဆိုတာ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို ထူေထာင္ဖို႕တာဝန္ ျဖစ္တယ္။ မိမိတို႕နားလည္တဲ့ ဆင္ျခင္တရားဆိုတာ မဟာဗမာဝါဒကို စြန္႕လႊတ္မွ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ တရားပဲ။
- ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို ေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူ႕အခြင့္အေရးနဲ႕ အစားထိုးဖို႕ ေျပာျခင္းမွာ ဒါဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို အသုံးခ်ၿပီး လူနည္းစုေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို လႊမ္းမိုးဖို႕ေျခလွမ္း ျဖစ္တယ္။
-လူမ်ဳိးတိုင္းမွာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး Intrinsic rights ဆိုတာ ရွိတယ္။ လူမ်ားစုေတြက ဒီေမြးရာပါအခြင့္အေရးကို မေပးခ်င္တဲ့အခါ တကိုယ္ေရတကာယ တစ္ဦးခ်င္းအခြင့္အေရး Individual rights နဲ႕ ပုံမွား႐ုိက္ေလ့ရွိတယ္။ ဥပမာ-တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြကို လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလို႕ မျမင္ေတာ့ဘဲ လူတစ္ဦးခ်င္းအရ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့နည္း ျဖစ္တယ္။
- ပထမပင္လုံကို သံေယာဇဥ္ မထားဖို႕ သူ မေျပာေပမဲ့ ပထမပင္လုံဟာ ၿပီးခဲ့ၿပီလို႕ သူ ေျပာခ်င္ပုံရတယ္။ အခု သူလုပ္ေနတဲ့ ပင္လုံဟာ စနစ္သစ္တစ္ခုကို ထူေထာင္ဖို႕ ျဖစ္တယ္လို႕လည္း ဆိုတယ္။ ဘာစနစ္လဲ ေျပာဖို႕ ေစာေသးတယ္။
-UNFC နဲ႕ အျခားအဖြဲ႕ေတြကို NCA ျဖစ္စဥ္ထဲ ပါေအာင္ စစ္တပ္ကို သူ မေဖ်ာင္းဖ်ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စစ္တပ္က NCA လက္မွတ္ထိုးၿပီးသူကိုပဲ အျပည့္တက္ခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း သူက မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ သူက စစ္တပ္ကို ေျပာဖို႕ သတၲိမရွိဘဲနဲ႕ UNFC ကို အဆင့္ေလွ်ာ႕ခ်ၿပီး သတၲိရွိရွိ တက္ဖို႕ ေျပာသြားတယ္။ သူ႕အျပစ္ကို ဖုံးကြယ္ၿပီး UNFC က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈ မရွိသလို ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အရွက္မဲ့တဲ့စကားလဲ။
ေဒၚစုရယ္....
ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို သုံးၿပီး ႏွလုံးရည္နဲ႕ တုိက္သူ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေသတာ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး၊ ေဒၚစုက ေမ့သြားၿပီကိုး။ သူက ဦးကိုနီေလ။
UNFC က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈရွိလို႕ စစ္တပ္နဲ႕ ေဒၚစုတို႕ေပးတဲ့ဖိအားကို ေတာင့္ခံရဲတာေပါ့ဗ်ား။ မဟုတ္မမွန္ဘူးဆိုခဲ့ရင္ ဘာေၾကာင့္ တက္ရမွာလဲ။ စစ္တပ္နဲ႕ ေဒၚစုတို႕ကပဲ သတၲိရွိရင္ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႕ စီစဥ္ေပးေလ။
အခုဟာက ＂ ေဒၚစုနဲ႕ မအလတို႕က လူအုပ္ႀကီးနဲ႕ လာၿပီး UNFC ကို သတၲိမရွိဘူးလား၊ လာေလ ႐ုိက္ပြဲ လုပ္ရေအာင္ ＂ ေျပာေနသလိုပဲ။ ေဒၚစုတို႕က ႏိုင္ဖဲ ကိုင္ထားၿပီးမွ တဖက္သားကို သတၲိမရွိဘူးလား ဆြေပးလို႕ မရဘူး။ ဒါဟာ မသမာမႈတစ္မ်ဳိးပဲ။
စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံဖို႕လား ေဒၚစုရယ္။
က်ဳပ္တို႕တိုင္းရင္းသားေတြမွာ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ဝၿဖဳိးေနတဲ့ ဗမာခရိုနီေတြ၊ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီေတြ၊ မဟာဝါဒီေတြ အခြင့္ထူးခံထဲက နည္းနည္းေလးေပါ့ေလ...
ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ကိုယ့္ဟာနဲ႕ကိုယ္ ေရြးႏိုင္ဖို႕၊
ျပည္နယ္ထြက္သယံဇာတကို နည္းနည္းေလး ေဝေပးဖို႕၊
ျပည္နယ္႐ုံးသုံးမွာ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကား ထည့္ေပးဖို႕၊
အင္္အားနည္းေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ကို ဘတ္ဂ်တ္ခ်ေပးၿပီး ကူညီေပးဖို႕
အရင္ ကူညီေပးပါလား။
ၿပီးမွ ပင္လုံကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ေလ။ ညီလာခံမွာ တိုင္းရင္းသားေတြကို နစ္နာေအာင္ မလုပ္ဘူးဟုတ္လား။ နစ္နာေအာင္ မလုပ္ဘူးဆိုခဲ့ရင္ အျပည့္ပါဝင္ခြင့္ေပးေလ။ ၿပီးေတာ့ ဗမာေတြနဲ႕ တန္းတူရည္တူ ေဆြးေႏြးခြင့္ေပးေလ။
No comments:
Post a Comment